Νέα Παγκόσμια Τάξη εναντίον Βενεζουέλας

Του Matthew Heimbach (TradYouth ) / ΚΟ

Ένα από τα πράγματα που πραγματικά με πειράζει είναι όταν εθνικιστές αρνούνται να υποστηρίξουν άλλους εθνικιστές* γιατί κάποιο άλλο κίνημα θα μπορούσε να βρίσκεται σε ένα διαφορετικό μέρος του πολιτικού φάσματος σε σχέση με την οικονομία ή κάποια κοινωνική πολιτική. Η παγκόσμια συμμαχία κατά τουδιεθνισμού περιλαμβάνει μια ευρεία ποικιλία θρησκευτικών παραδόσεων, εθνοτήτων και πολιτιστικών αξιών. Αν η Ορθόδοξη Ρωσία, το Σιιτικό Ιράν, η κοσμική Συρία, και η αθεϊστική Κίνα μπορούν να συνεργαστούν σε ένα οικονομικό, στρατιωτικό και πολιτικό μπλοκ ενάντια στον Σιωνισμό και τις δυνάμεις της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, όλοι οι εθνικιστές θα πρέπει να βρουν τρόπους για να βάλουν στην άκρη τις διαφορές και να σταθούν ενωμένοι ενάντια στις δυνάμεις του νεο-αποικιακού παγκόσμιου καπιταλισμού.

Η Επανάσταση της Βενεζουέλας υπήρξε στόχος της Αμερικής, από τότε που ξεκίνησε. Προηγουμένως, όταν ο Τσάβες ήταν στην εξουσία, οι ΗΠΑ στην πραγματικότητα χρηματοδοτούσαν ομάδες για να γίνει πραξικόπημα. Αυτό προσωρινά δούλεψε. Οι ΗΠΑ προσπάθησαν να καταστρέψουν τη Βενεζουέλα και την Σοσιαλιστική Επανάστασή της, όπως ακριβώς έχουν δοκιμάσει να το κάνουν στην Κούβα εδώ και δεκαετίες. Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών δεν είναι ούτε Αριστερή, ούτε Δεξιά. Είναι Παγκοσμιοποιητική (globalist). Οι καπιταλιστές της Νέας Υόρκης χρηματοδότησαν τους Μπολσεβίκους στη Ρωσία με εκατομμύρια δολάρια και ατελείωτα φιλικά δημοσιεύματα στον Τύπο γιατί πίσω από μία φαινομενική ιδεολογία, οι Εβραίοι ολιγάρχες και οι «εθνικοί» συνεργάτες τους επιλέγουν πάντα την παγκοσμιοποίηση πάνω από τα υποτιθέμενα δόγματά τους και τις παρουσιαζόμενες φιλοσοφίες τους.

«Ελευθερωτής της Λιβύης, Θα μείνει στην ιστορία ως ένας μεγάλος μαχητής, ένας  επαναστάτης και ένας μάρτυρας». - Hugo Τσάβες για το θάνατο του συνταγματάρχη Καντάφι.

Όπως ακριβώς και στο παρελθόν, η αφοσίωση των Δυτικών ολιγαρχών εξαρτάται καθαρά από ποια κυβέρνηση, κίνηση, ή καθεστώς θα ταιριάξει καλύτερα στη διαδικασία διάλυσης της εθνικής, εθνοτικής και θρησκευτικής ταυτότητας. Οι ΗΠΑ θα υποστηρίξουν τους υποτιθέμενους "φασίστες" στην Ουκρανία αν αγωνίζονται για λογαριασμό των Εβραίων ολιγαρχών και του ΝΑΤΟ και στη συνέχεια το θα το γυρίσουν από την άλλη για να υποστηρίξουν ριζοσπαστικές ομάδες της Αριστεράς στη Ρωσία, και όλα αυτά με την πρόθεση να προωθήσουν τον διχασμό στα έθνη και να τα ‘ανοίξουν’ προς την εξουσία και την επιρροή τηςglobalist ατζέντας τους.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέλειψαν την φιλο-Λευκή ΝότιαΑφρική και την Ροδεσία, αφού αυτό κατέστη πολιτικά σκόπιμο, αλλά επίσης εργάστηκαν στη συνέχεια για να υπονομεύσουν και να ανατρέψουν την Σοσιαλιστική Επανάσταση του Κάστρο στηνΚούβα, όλα αυτά επειδή αυτές οι κυβερνήσεις, ανεξάρτητα αν ευθυγραμμίζονται οι απόψεις τους στην πολιτική ή την οικονομία - αντιστάθηκαν στο κάλεσμα για ανεξέλεγκτο καπιταλισμό και έλεγχο (των χωρών τους) από πολυεθνικούς οργανισμούς και Εβραίους τραπεζίτες.

Στα μάτια των ελίτ, κάθε έθνος που θέλει να αγωνιστεί για τον δικό του συμφέρον πρέπει να συνθλιβεί. Από τον Σαντάμ στο Ιράκ μέχρι τον συνταγματάρχη Καντάφι στη Λιβύη και τα τύμπανα του πολέμου να χτυπάνε συνεχώς απέναντι στο Ιράν, η εθνική κυριαρχία ήταν ο εχθρός των ελεγχόμενων από τους Σιωνιστές Ηνωμένων Πολιτειών και ως εκ τούτου οποιαδήποτε χώρα με την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι εναντίον, τις περισσότερες φορές, είναι σύμμαχος στον δικό μας μεγαλύτερο αγώνα.

Η Βενεζουέλα είναι αριστερή και σοσιαλιστική , αλλά είναι αντι-παγκοσμιοποιητική. Αν συναντιόμουν ποτέ με τον Ούγκο Τσάβες και μιλούσαμε για θέματα πίστης, εθνικής ταυτότητας, και οικονομίας θα είχαμε πιθανότατα άγριες συζητήσεις. Αλλά θα βρίσκαμε κοινό έδαφος, στην αντίθεσή μας στην παγκοσμιοποίηση και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν ήταν ποτέ υπέρ των συμφερόντων του αμερικανικού λαού, αλλά ήθελε μόνο να χρησιμοποιήσει το αίμα μας και τα χρήματά μας για προωθήσει τα συμφέροντας της παγκοσμιοποίησης.

Όπως ο Τσάβες τόνισε «Ο μεγάλος καταστροφέας του κόσμου, και η μεγαλύτερη απειλή ... εκπροσωπείται από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ». Αυτό δεν θα πρέπει να εκληφθεί ως ενέργειες του αμερικάνικου λαού, αλλά της προδοτικής του κυβέρνησης που εδώ και δεκαετίες ελέγχει και χειραγωγεί τις κυβερνήσεις και τις οικονομίες της Λατινικής Αμερικής, ενάντια στα συμφέροντα του λαού μας και των λαών της Λατινικής Αμερικής.

Ο Τσάβες κατανόησε ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ήταν πραγματικά εβραϊκός ιμπεριαλισμός. Σε ένα διάγγελμά του τα Χριστούγεννα το 2005 δήλωσε «Οι απόγονοι εκείνων που σταύρωσαν τον Χριστό ... έχουν γίνει κύριοι του πλούτου του κόσμου, μια μειοψηφία έχει γίνει κύριος του χρυσού του κόσμου, του ασημιού, των ορυκτού πλούτου, του νερού, των πλούσιων εδαφών, της βενζίνης, του πλούτου και έχει συγκεντρώσει τα πλούτη σε ένα μικρό αριθμό χεριών».

Ο Τσάβες είχε επίσης εκτεταμένες σχέσεις με την Χεζμπολάχ στον Λίβανο, είχε προχωρήσει σε οικονομικές συμφωνίες με το Ιράν, και στην πραγματικότητα χρησιμοποιούσε την αστυνομία του για να ψάξει εβραϊκές συναγωγές και σχολεία πολλές φορές για αντι-επαναστατικές δραστηριότητες. Ο Τσάβες επέτρεπε σε κρατικά κιόσκια να πουλάνε αντίγραφα των Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών και ένας Εβραίος δημοσιογράφος παραπονέθηκε το 2010, όταν η εκστρατεία του Τσάβες εξέθετε την εβραϊκή καταγωγή του πολιτικού του αντιπάλου και το είχε κάνει θέμα της εκστρατείας του, ανέφερε ότι η Βενεζουέλα είχε «επίσημα επικυρώσει τον Αντισημιτισμό».

Στη Βενεζουέλα,

    «ένας Εβραίος βουλευτής δέχτηκε επίθεση δημοσίως από τον πρόεδρο του Γραφείου της Πολιτείας Μιράντα (μέλος του στενού κύκλου του Τσάβες), με τον ισχυρισμό ότι οι Εβραίοι είχαν σκοτώσει τον Ιησού Χριστό και έτσι τους άξιζε να σφαχτούν από τον Χίτλερ. Λίγο μετά από αυτό, το μηνιαίο ενημερωτικό δελτίο για Docencia Participativa, εκπαιδευτικό ινστιτούτο που συνδέεται με την κυβέρνηση, άρχισε να δημοσιεύει γελοιογραφίες με γκροτέσκες στερεοτυπικές καρικατούρες Εβραίων, με τις περισσότεροι από αυτές να κατηγορούν την παγκόσμια εβραϊκή κοινότητα, ότι έχει ατζέντα για παγκόσμια κυριαρχία».

Οι αριστεροί σοσιαλιστές της Λατινικής Αμερικής κατανοούν καλύτερα από ό, τι το αμερικανικό κοινό ότι οι κυβερνήσεις της Δύσης ελέγχονται από Εβραίους τραπεζίτες και Εβραίους ολιγάρχες. Δεν πρέπει να συγχέουμε τα αντιαμερικανικά σχόλια και συναισθήματα ότι είναι εις βάρος του αμερικανικού λαού. Αντίθετα, είναι ενάντια στους κυβερνήτες της Αμερικής, που ωθούν μια ιμπεριαλιστική ατζέντα σε κάθε έθνος στον πλανήτη.

Οι Εβραίοι χρησιμοποιούν τον αμερικανικό λαό για την προώθηση της ατζέντας τους, και οι εθνικιστές της Λατινικής Αμερικής δικαίως αντιτίθενται σε αυτήν την υποστηριζόμενη από εβραίους εισβολή στις κυβερνήσεις και τις οικονομίες της περιοχής τους. Ενώ ούτε ο Τσάβες, ούτε οι σύμμαχοί του στη Λατινική Αμερική είναι εθνικοσοσιαλιστές, όπως η Χεζμπολάχ στο Λίβανο ή οι Μπααθιστές στη Συρία, ούτε καταλογίζονται στα δόγματα της Ιρανικής Ισλαμικής Επανάστασης, οι δύο πλευρές ήταν σε θέση να κοιτάξουν πέρα ​​από την πολιτική ιδεολογία και τη θρησκεία για να σχηματίσουν συμμαχίες εναντίον της Λερναίας Ύδρας της παγκοσμιοποίησης που απειλούσε και τις δύο περιοχές.

Η Σοσιαλιστική Επανάσταση του Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα θέτει τις ανάγκες του λαού του πρώτα. Μόλις η Αμερική και άλλες χώρες τους είπαν να ιδιωτικοποιήσουν την οικονομία τους, προκειμένου να έχουν οι πολυεθνικές εταιρείες πρόσβαση σε μια νέα αγορά, ο Τσάβες απάντησε «Η ιδιωτικοποίηση είναι ένα νεοφιλελεύθερο και ιμπεριαλιστικό σχέδιο. Η υγεία δεν μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί, επειδή είναι ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, ούτε μπορεί η εκπαίδευση, ούτε το νερό, το ηλεκτρικό ρεύμα και άλλες δημόσιες υπηρεσίες. Δεν μπορούν να παραδοθούν στο ιδιωτικό κεφάλαιο που αρνείται από τους ανθρώπους τα δικαιώματά τους».

Η άποψή του ήταν εκείνη που πρέπει να έχει μια κυβέρνηση που έχει καθήκον να προστατεύει τον λαό της από όλους τους εχθρούς, ξένους και εγχώριους. Υπό την ηγεσία του Τσάβες, η υγειονομική περίθαλψη αυξήθηκε, η παιδεία αυξήθηκε, η φτώχεια μειώθηκε, και οι δαπάνες για υποδομές ανέβηκαν. Τα κέρδη από το πετρέλαιο της Βενεζουέλας δεν αποστέλλονταν σε μετόχους σε εταιρείες ή στις τσέπες των παγκοσμιοποιητών, πήγαιναν για να σηκώσουν το λαό της Βενεζουέλας και για να ανοικοδομήσουν το έθνος.

Ο Ούγκο Τσάβες με τον πρώην Ιρανό ηγέτη Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ

Ο Τσάβες επίσης εργαζόταν, ενώ ήταν πρόεδρος, για να πετύχει μια οικονομική και πολιτική ένωση των χωρών της Λατινικής Αμερικής για να προωθηθεί η αυτάρκεια και οι συμμαχίες προκειμένου να σταθούν ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλισμό. Η διαδικασία αυτή απέβλεπε στο να ενώσει τα διάφορα εθνικιστικά κινήματα σε μια δύναμη που θα μπορούσε να υπερασπιστεί καλύτερα τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της περιοχής.

Πολλές από τις πολιτικές του Τσάβες οι Αμερικάνοι Λευκοί εθνικιστές θα υποστήριζαν. Ο Τσάβες δηλώσει το 2007 : «Δεν θα χρειάζεται πλέον να πάμε στην Ουάσινγκτον, ούτε στο ΔΝΤ, ούτε στην Παγκόσμια Τράπεζα, σε κανέναν», όταν πήρε το έθνος του από την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Για την Επανάσταση του Τσάβες μία από τις πρώτες προτεραιότητες ήταν η αφαίρεση κάθε επίδρασης που έχουν στο έθνος οι παγκοσμιοποιητές τραπεζίτες.

Όσοι είναι κατά της παγκοσμιοποίησης είναι οι σύμμαχοί μας, όχι εχθροί μας. Η παγκοσμιοποίηση είναι μια απειλή για όλους μας. Αν μια λύση προερχόμενη από την αριστερά δουλεύει καλά για μια ορισμένη εθνοτική κοινότητα ή πολιτισμό, θα πρέπει να τους δοθεί η δυνατότητα να την προωθήσουν εφ’ όσον παραμένει εντός των συνόρων τους. Με την παγκοσμιοποίηση, όλοι μας χάνουμε την ικανότητα να διαχειριζόμαστε τις δικές μας υποθέσεις. Ο Τσάβες άνοιξε την πόρτα για άλλους εθνικιστές αριστερούς ηγέτες, όπως οΡαφαέλ Κορέα στον Ισημερινό, ο Έβο Μοράλες στη Βολιβία, και ο Daniel Ortega στη Νικαράγουα για την προώθηση της ενότητας μεταξύ των εθνών τους, για να παρέχουν ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για τους φτωχούς, να αφαιρεθεί η βιομηχανία και οι φυσικοί πόροι από πολυεθνικές εταιρείες μέσω εθνικοποίησης, και να σταθούν ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Ο Τσάβες ωστόσο, όπως και κάθε ηγέτης δεν ήταν τέλειος. Η διαφθορά επέτρεψε ένα μεγάλο ποσό των εσόδων από το πετρέλαιο να πάει στις τσέπες των γραφειοκρατών, αντί να πάει για την ανάπτυξη του έθνους και την βοήθεια στους φτωχούς. Επίσης, ως Χριστιανός, λυπάμαι για τη σχέση του Τσάβες με τον Χριστιανισμό που πολλές φορές ήταν συγκρουσιακή. Πιστεύω πάντως, ότι είναι πιο σημαντικό να τον δούμε ως μια δύναμη που στέκεται ενάντια στις δυτικές κυβερνήσεις που είχαν χώσει την μύτη τους στην περιοχή, ανατρέποντας αμέτρητες κυβερνήσεις και λεηλατώντας την περιοχή για να ωφεληθούν οι Εβραίοι ελίτ και τα «εθνικά» σκυλάκια τους.

Οι συνεχείς αναφορές του Τσάβες στη «δημοκρατία»,προσωπικά μου είναι ανυπόφορες, αλλά η «δημοκρατία» για την Λατινική Αμερική σημαίνει να επιτρέπεται ο λαός να ελέγχει τη μοίρα του, και όχι τα ξένα συμφέροντα. Επίσης οι καταγγελίες του «φασισμού» από τον Τσάβες θα πρέπει να κατανοηθούν με τον ίδιο τρόπο που οι ανατολικοευρωπαίοι χρησιμοποιούν τη φράση, όχι ως όρο κατά της ιδεολογίας του φασισμού, αλλά της εισβολής του δυτικού ιμπεριαλισμού στη γη τους.

Λόγω της αντίθεσης του Ούγκο Τσάβες στις πολυεθνικές εταιρείες και τις διεθνείς τράπεζες, το σύστημα εργάστηκε στο να τιμωρήσει αυτόν και τη Βενεζουέλα. Όταν το Bloomberg τον κατήγγειλε επειδή αρνήθηκε να ξεπουλήσει το έθνος και το λαό του σε ατελείωτη δουλεία χρέους, το βλέπω αυτό ως μία σημαντική, αλλά επώδυνη, απόφαση που ένας εθνικιστής ηγέτης πρέπει να κάνει. Πώς μπορεί κάποιος να ορίσει την τιμή για την αυτονομία και το μέλλον του λαού του;

Η τρέχουσα πολιτική και οικονομική κατάσταση στη Βενεζουέλα είναι αυτή που γρήγορα ξετυλίγεται. Αυτό το ξήλωμα στη Βενεζουέλα άρχισε όταν ο Τσάβες πέθανε, αφήνοντας ένα κενό εξουσίας και την επανάσταση στη μνήμη, όχι στην πραγματική πολιτική ζωή. Η αντιπολίτευση που υποστηρίζεται από τη Δύση έσπευσε να δράσει. Δεν έκανε μόνο η επανάσταση να πεθάνει μαζί με τον ηγέτη της, αλλά η Βενεζουέλα ήταν το έθνος που επλήγη περισσότερο από την κατακόρυφη πτώση των τιμών του πετρελαίου.

Οι νεο-φιλελεύθεροι οικονομολόγοι θριαμβολογούν για τον τρέχονχάος στη Βενεζουέλα ως απόδειξη ότι ο σοσιαλισμός είναι καταδικασμένος. Κάθε έθνος που εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα έσοδα του πετρελαίου είναι σε κρίση αυτή τη στιγμή, ανεξάρτητα από τις επικρατούσες οικονομικές αρχές του. Αν μη τι άλλο, το γεγονός ότι η απώλεια των εσόδων του κρατικού πετρελαίου πλήττει τους λαούς τόσο έντονα αποδεικνύει ότι η σοσιαλιστική οικονομία πράγματι επένδυσε την μερίδα του λέοντος του πλούτου των φυσικών πόρων στο λαό όλο αυτό το διάστημα.

Ο Ομπάμα χαρακτήρισε τη Βενεζουέλα «απειλή για την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών» και «απειλή» για την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική. Ομάδες της αντιπολίτευσης έχουν λάβει χρηματικά ποσά από τη Δύση για να υποστηρίξουν προσπάθειές για να ανατραπεί η κληρονομιά της Επανάστασης του Τσάβες. ΗIndependent ανέφερε πως «Το 2002, ο τότε Πρόεδρος Ούγκο Τσάβες εκδιώχθηκε για σύντομο χρονικό διάστημα με πραξικόπημα από τους αντιπάλους που υποστηρίζονταν από τις ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον συνέχισε να διοχετεύει εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια στους επικριτές του».

Αυτά τα χρήματα από την Ουάσιγκτον έχουν χρησιμοποιηθεί για να στηρίξουν τις ομάδες της αντιπολίτευσης και να προσπαθήσουν να κατεβάσουν τον Τσάβες και τώρα τον διάδοχό του, ΠρόεδροNicolas Maduro.

Οι παγκοσμιοποιητές θέλουν να καταστρέψουν κάθε κυβέρνηση, κάθε καθεστώς, και κάθε κίνηση που θα μπορούσε να μιλήσει υπέρ του λαού του, αντί να υποκύπτει στα συμφέροντα των διεθνιστών. Αυτό που συμβαίνει τώρα στη Βενεζουέλα η οποία περιγράφεται από τον σημερινό Πρόεδρο ως "απόπειρα πραξικοπήματος" που υποστηρίζεται από την Ουάσιγκτον, είναι απλά μια άλλη απόπειρα «έγχρωμης επανάστασης», όπως συνέβη στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Ευρώπη κατά την τελευταία δεκαετία.

Ο δημοσιογράφος James Petras (Venezuela Analysis) επεσήμανε ότι,

    «Η κατηγορία του Ομπάμα ότι η Βενεζουέλα αποτελεί απειλή για την αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι μια κατηγορία που απευθύνεται σε όλες τις κυβερνήσεις που έχουν επιλέξει ελεύθερα να εγκαταλείψουν τις οργανώσεις με επίκεντρο τις ΗΠΑ και που απορρίπτουν την ηγεμονία των ΗΠΑ. Με άλλα λόγια, αυτό που προκαλεί την οργή του Ομπάμα και παρακινεί τις επιθετικές απειλές του προς τη Βενεζουέλα είναι που η πολιτική ηγεσία του Καράκας αμφισβητεί την ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Η Βενεζουέλα δεν έχει στρατιωτικές βάσεις στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική ούτε έχει εισβάλει, ή καταλάβει εδάφη ή υποστηρίξει στρατιωτικά πραξικοπήματα σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής - όπως ο Ομπάμα και οι προκάτοχοί του έχουν κάνει. Η Βενεζουέλα καταδίκασε την αμερικάνικη εισβολή της Αϊτής, τα υποστηριζόμενα από τις ΗΠΑ στρατιωτικά πραξικοπήματα στην Ονδούρα (2009), την Βενεζουέλα (2002, 2014, 2015), την Βολιβία (2008) και το Εκουαδόρ (2010). Σαφώς, το διάταγμα «έκτακτης ανάγκης» του Ομπάμα και οι κυρώσεις εναντίον της Βενεζουέλας κατευθύνονται στη διατήρηση της αδιαμφισβήτητης αμερικανικής αυτοκρατορικής κυριαρχίας στη Λατινική Αμερική και τον εξευτελισμό της ανεξάρτητης, δημοκρατικής εξωτερικής πολιτικής της Βενεζουέλας».

Το ‘National Interest’, ένα thinktank εξωτερικής πολιτικής που δημιουργήθηκε από τον "νονό του νεο-συντηρητισμού" τον εβραϊκής καταγωγής IrvingKristol έγραψε ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει προκλητικά και χωρίς καμία απολογία να σταθούν  με τη δημοκρατική αντιπολίτευση» και να «σταθούν με εκείνους που θα συμβάλουν να επιστρέψει η Βενεζουέλα από την άβυσσο». Οι Εβραίοι στην Ουάσιγκτον και το Σύστημα τόσο στην αριστερά όσο και στην δεξιά ζητούν την πτώση της Επανάστασης του Τσάβες και την παροχή απεριόριστης υποστήριξης στην «δημοκρατική αντιπολίτευση».

Η πολιτική των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα είναι μια σκόπιμη συνωμοσία της CIA και των παγκοσμιοποιητών εναντίον μιας χώρας που έχει στραφεί κατά των πολιτικών της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Αριστερή ή όχι, αξίζει την υποστήριξή μας περισσότερο από αυτές τις προσωπικότητες της αντιπολίτευσης που θέλουν «η Βενεζουέλα να ανοίξει», λέξη που μεταφράζεται να επιτραπεί η λεηλασία των πόρων και του λαού από τις πολυεθνικές εταιρείες και τις τράπεζες και, στη συνέχεια, να μετατραπεί αυτό το έθνος σε ένα ακόμα προπύργιο της παγκοσμιοποίησης, αποδυναμώνοντας και τα άλλα εθνικιστικά κινήματα στη Λατινική Αμερική.

Κάθε έθνος που πέφτει στα χέρια των παγκοσμιοποιητών γίνεται άλλη μία βάση από όπου θα επιτεθούν εναντίον γειτονικών χωρών. Αν η μάχη του 21ου αιώνα είναι εθνικισμός vs παγκοσμιοποίηση, εγώ θα σταθώ περήφανα δίπλα σε μη-λευκούς, ακόμα και αριστερούς εθνικιστές παρά σε ένα αυτοαποκαλούμενο "εθνικιστή" που υποστηρίζει την ηγεμονία και την ατζέντα της παγκοσμιοποίησης.

* Ο Matthew Heimbach είναι Αμερικάνος, φιλο-Νότιος, Λευκός αποσχιστής και Χριστιανός Ορθόδοξος (!) στο θρήσκευμα. Tαmedia τον έχουν αποκαλέσει «το νέο πρόσωπο του μίσους», ενώ το Αλ Τζαζίρα τον βάπτισε «μικρό Φύρερ»! Η λέξη «εθνικιστής» για αριστερούς, είναι θεωρώ αδόκιμη. Προφανώς, εννοεί «πατριώτης». Στην Λατινική Αμερική ο πατριωτισμός δεν είναι ενοχοποιημένος από τους αριστερούς. Το αντίθετο μάλιστα. Η εθνική σημαία βρίσκεται σε μεγάλη εκτίμηση και θυμάμαι το πάθος με το οποίο ψέλνουν κάθε φορά τον εθνικό τους ύμνο οι παίκτες των εθνικών ομάδων των χωρών της Νοτίου Αμερικής. Τέλος πάντων, από όσα έχω καταλάβει, καμία σχέση, η εκεί αριστερά, με το επικίνδυνο νεοταξικό ανθελληνικό υποτακτικό εμετικό τσίρκο της αριστεράς στην Ελλάδα. Επίσης, όσον αφορά τις χειραγωγούμενες από τους σιωνιστές ΗΠΑ, ο ιμπεριαλισμός της U.S.A. έχει μακρά ιστορία, και υπήρχε πριν τον Σιωνισμό. Τα θέλει δηλαδή και ο… πισινός της Ουάσινγκτον. Εάν κέρδιζε τον «εμφύλιο» ο Νότος, σαφώς, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.     

Ενδιαφέρον άρθρο: Λατινική Αμερική: Το καταφύγιο για την επιβίωση της Λευκής Φυλής; Και το δεύτερο μέρος.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή