Τετάρτη 18 Μαΐου 2016

Home ΑΠΟΨΕΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΠΟΙΟΣ ΘΕΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ

ΠΟΙΟΣ ΘΕΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ

Αρκετοί προφανώς θα είναι αυτοί που θα διαφωνήσουν με την άποψη πως ο κόσμος μας μπορεί να δημιουργήθηκε από κάποιον Λογικό Νου (Θεό?).

Όμως τα πάντα στη φύση λειτουργούν στηριγμένα σε μαθηματικές δομές, οι οποίες φυσικά προϋποθέτουν την ύπαρξη Λογικής.
Η Λογική υποδηλώνει την ύπαρξη κάποιου Νου και ο Νους φυσικά σε κάποιον ανήκει…
Άλλωστε θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ένα βασικό αξίωμα: «Ποτέ το άννοο (το άνευ νου) δεν δημιουργεί το έννοο (το έχων νου)».

Προκειμένου λοιπόν να βρούμε την απάντηση στο ερώτημα «Ποιος θεός έφτιαξε τον κόσμο που ζούμε;», θα πρέπει να ανατρέξουμε σε κάποια αρχαία κείμενα, ώστε να κάνουμε μια συρραφή στοιχείων για να σκιαγραφήσουμε την εικόνα του δημιουργού μας.

1ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:
Πλωτίνος Ένν. V,IV1 – Πρόκλου Πλάτωνος Θεολογικά II-Ψ- Διονυσίου Αεροπαγ.π. θείων ονομάτων. Δι’ ανάλογον αντίληψιν περί πρώτης αρχής βλ. Ιάμβλ. π. μυστ. VIII,2

«Πριν από αυτούς που υπάρχουν πραγματικά, και πριν από όλους τους άρχοντες, (όλες τις αρχές/ξεκινήματα/δημιουργίες)

Υπάρχει Ένας Θεός, Προηγούμενος από τον Πρώτο θεό και βασιλιά, διαμένοντας ακίνητος μέσα στην μοναδικότητα της Ενότητάς Του.

Διότι ούτε κάτι κατανοητό περί αυτού ακολουθεί, ούτε κάποιο άλλο παράδειγμα υπάρχει για τον Αυτο-πάτορα, Αυτο-γέννητο Θεό, τον πραγματικά Αγαθό.

Διότι είναι Μεγαλύτερος και Πρώτος και πηγή όλων και βάση-αρχή των πρώτων νοούμενων ιδεών -των αρχετύπων- όλων.

Και από Αυτόν τον (Πρώτον) Έναν, ένας (Δεύτερος) αυτούσιος θεός επρόβαλε, αυτάρκης και αυτεξούσιος.

Διότι αυτός (ο Δεύτερος) και αρχή είναι, και θεός άλλων (υποδεέστερων) θεών, Μονάδα και αυτός (ο Δεύτερος) από τον Πρώτο πηγάζων και από την ίδια ουσία.»

Άρα εδώ έχουμε την πληροφορία για την ύπαρξη ενός Πρώτου/Βασιλιά Θεού, πηγή άλλων υποδεέστερων δυνάμεων/θεοτήτων, ο οποίος όμως πήγασε/πρόβαλε από κάποιον Άλλο μεγαλύτερο και Πρώτο και Αυτο-γέννητο.

Κάποια επιπλέον στοιχεία μας επιβεβαιώνουν την παραπάνω άποψη:

2ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:
ΚROLL 33 – PLACES 185 – Πρ, Τιμ. 249 Β, 256 Α

«Ότι ο ήλιος εγεννήθη ως τα άλλα υπό του δευτέρου νου χρόνου, χρόνον αποκληθέντα».

3ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:
ΕΡΜΗ ΤΟΥ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΥ ΛΟΓΟΣ Α

«§8. Και εγώ του είπα: Από πού προέρχονται τα στοιχεία τούτα της φύσης; Και εκείνος μου απάντησε ξανά.

Από τη θεία Βούληση που έλαβε τη μορφή του Λόγου και είδε τον καλό κόσμο (του 1ου Θεού και της 1ης Δημιουργίας) και τον μιμήθηκε, δημιουργώντας κόσμο με τα δικά της στοιχεία και τα δικά της δημιουργήματα, τις ψυχές».

4ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:
ΠΛΑΤΩΝ ‘ΤΙΜΑΙΟΣ’ (V, 29a2-29b2):

«Εάν βέβαια είναι ωραίος ο κόσμος αυτός, και ο Δημιουργός αγαθός, είναι φανερό ότι ο πλάστης απέβλεπε προς το αιώνιο (το αμετάβλητο).

…Και εφ’ όσον αυτά υπάρχουν κατ’ αυτόν τον τρόπον, κατ’ απόλυτο ανάγκη, αυτός ο κόσμος πρέπει να είναι εικόνα κάποιου άλλου.

Το βασικότερο λοιπόν καθήκον παντός ερευνητού είναι να ξεκινά από την φυσική αρχή».

Ας δούμε όμως πώς αυτός το Δεύτερος Θεός Δημιουργός, έφτιαξε τον κόσμο μας:

5ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:
Απόσπασμα από σχόλιο του Πρόκλου (στον Τιμαιο d), Ομιλεί περί αιώνος:

«…Αφ’ ου δηλαδή, έδρεψεν εντελώς μόνος δια τον εαυτόν του ‘το άνθος του νου’ εκ της Πατρικής Δυνάμεως, δύναται να νοεί τον Πατρικόν Νουν και να παραδίδει τον Νουν εις όλας τας πηγάς και αρχάς και να περιδινεί τον άοκνον στρόβιλον και να μένει πάντοτε εν αυτώ».

Εμφανίζεται δηλαδή αυτός ο Δεύτερος Νους/Θεός ‒με κάποιο τρόπο‒ να αρπάζει Ιερά Στοιχεία από τον Πατέρα Του, προκειμένου να λειτουργήσει την δική του δημιουργία.

Αν ανατρέξουμε στο Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, θα διαπιστώσουμε ότι ο Ευαγγελιστής είναι περισσότερο επικριτικός μαζί του, αφού τον κατηγορεί πως «αυτοκλήθηκε θεός»:

6ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:

«Αυτοκλήθηκε λοιπόν θεός και δεν εμπιστευόταν τον χώρο απ’ όπου προήλθε».

Ας δούμε όμως τώρα με ποιο τρόπο αυτός ο Δεύτερος Δημιουργός Νους, έθεσε σε λειτουργία την δημιουργία Του:

7ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:
‘ΕΡΜΗΣ Ο ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ ΚΕΦ. 1

«§ 11. Ο δε Δεύτερος Δημιουργός Νους, ο περικλείων τους επτά κύκλους και τις δίνες των ριζών τους, μαζί με τον λόγο έστρεψε τα δημιουργήματά του, κι αυτά άρχισαν να περιστρέφονται από μια αόριστη αρχή, προς ένα απέραντο τέλος». (Το Α και το Ω)

Η Λογική δημιουργία του κόσμου μας ανήκει στον Λόγο (Λογική).

Έτσι περνάμε σε ένα νέο κεφάλαιο για να αναλύσουμε αυτόν τον Λόγο του Δεύτερου Δημιουργού Νου.

Αν λάβουμε όμως υπόψη μας ότι αυτός ο Δεύτερος Δημιουργός Νους (Θεός) «αει γεωμετρεί» τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε τον Λόγο Του, ως κλάσμα:

Ο Λόγος/κλάσμα = Διαίρεση (ο λόγος του κλάσματος), σχάση, διαχωρισμός.

Τα Αρχαία Ελληνικά ήταν πάντα ένας κώδικας που κάθε σύμβολο/γράμμα ακόμη και λέξη, έκρυβε κωδικοποιημένα μηνύματα.

Έτσι όπως η λέξη Θεός αρχίζει από το συμβολικό γράμμα Θ που είναι το σύμβολο του κόσμου μας σαν ένας κύκλος/αυγό [Ο] όπου μέσα του περιέχει το θείο σπέρμα [ʘ], έτσι και το πρώτο γράμμα της λέξης Λόγος δηλώνει με το σχήμα του ακριβώς αυτή τη σχάση/διαίρεση, με τη δημιουργία των δύο σκελών (Λ) του Λάμδα, σχηματίζοντας το σχήμα μιας ταλάντωσης (Λ).

Αλλά και αν ακόμη ανατρέξουμε στην Αγγλική λέξη Word = Λόγος, πάλι διακρίνουμε στο πρώτο γράμμα της λέξης το σύμβολο της ταλάντωσης.

Ο Λόγος του Θεού λοιπόν δηλώνει τη δημιουργία της διττότητας, η οποία κυριαρχεί στον κόσμο μας.
Η διττότητα απαρτίζεται από τους δύο πόλους της: τον θετικό και τον αρνητικό.

Τα δύο σκέλη του Λ αντιστοιχούν σ’ αυτές στις δύο θέσεις, οι οποίες διαφορετικά εκφράζουν το «καλό» και το «κακό» του κόσμου μας.

Ανάμεσα στα δύο άκρα/πόλους του Λόγου, εκδηλώνεται η Ταλάντωση η οποία προσπαθεί να συνενώσει το ένα άκρο (+) με το άλλο (-) φέροντας την εναλλαγή. Έτσι, η Ταλάντωση καταλήγει να είναι η κυρίαρχη αρχή του κόσμου μας

ΠΛΑΤΩΝ ‘ΤΙΜΑΙΟΣ’ (ΧΙΧ 52d4-53):

«Η δε τροφός της δημιουργίας, η οποία υγραίνεται και πυρακτούται και δέχεται τις μορφές της γης και του αέρος και δέχεται όλες τις συνακόλουθες μεταβολές που υφίστανται αυτά, με συνέπεια να φαίνεται ποικίλη στην όψη.

… Ταλαντευόμενη όμως ανωμάλως προς όλες τις κατευθύνσεις συμβαίνει να σείεται η ίδια από τις ευρισκόμενες μέσα της δυνάμεις, και καθώς εκείνη κινείται, να σείει πάλι αντιστοίχως εκείνα.

Τα δε στοιχεία εκείνα καθώς κινούνται άλλα προς τα εδώ και άλλα προς τα εκεί μεταφερόμενα, διαχωρίζονται, όπως ακριβώς τα κοσκινιζόμενα κατά τη διαδικασία του καθαρισμού του σίτου».

Οι επιστήμονες σήμερα έχουν ανακαλύψει πως τα πάντα ταλαντώνονται. Από το φως που το χαρακτηρίζουν ως μια ταλάντωση ηλεκτρικού και μαγνητικού πεδίου, τα ηλεκτρόνια των ατόμων [Louis de Broglie (1892-1987)], έως και τα νετρίνα των ηλεκτρονίων.

Άλλωστε η θεωρία των κβαντικών χορδών θεωρεί τα θεμελιώδη συστατικά του σύμπαντος, όχι σαν σωματίδια, αλλά σαν χορδές.

Αυτές οι ελεύθερες χορδές δονούνται (ταλαντώνονται).

Οι διαφορετικοί τρόποι δόνησης (ταλάντωσης) της χορδής, αντιπροσωπεύουν και τους διαφορετικούς τύπους των σωματιδίων».

Εκτός όμως από την ύλη, εξίσου ταλαντώνονται και τα συναισθήματα των ανθρώπων ανάμεσα στις ευχάριστες και δυσάρεστες συναισθηματικές καταστάσεις. Άλλωστε η άνασσα (=βασίλισσα) ανάσα, είναι μια ταλάντωση· με την εισπνοή στο ένα σκέλος και την εκπνοή στο άλλο.

Η ταλάντωση συμβολίζεται με το φίδι, επειδή η φυσική κίνηση του φιδιού είναι μια πολύ ξεκάθαρη κυματοειδής ταλάντωση.
Το φίδι είναι ένα σύμβολο που συναντάται πρωτίστως στη Χριστιανική Θρησκεία και ταυτίζεται με τον Εωσφόρο.

Άρα: ταλάντωση = φίδι = Εωσφόρος
Έτσι καταλήγουμε πως ο Λόγος του Θεού Δημιουργού, γεννά πρωτίστως την ταλάντωση αυτού του κόσμου και ταυτίζεται με τον Εωσφόρο.

Και η Έλενα Μπλαβάτσκυ γράφει:

«Από την αρχαιότατη εποχή στη Αίγυπτο, η θεά της Μεγάλης Άρκτου και μητέρα του Χρόνου ήταν η Ζώσα Λέξη και ο Σεμπεκ-Κρόνος –του οποίου το αρχέτυπο ήταν ο Κροκόδειλος-Δράκοντας ή προ-πλανητική μορφή του Κρόνου– ονομαζόταν γιος και σύζυγος της. Αυτός ήταν η Λέξη-Λόγος της. …Το επτακέφαλο φίδι είχε περισσότερες από μια σημασίες στις Απόκρυφες διδασκαλίες. Είναι ο επτακέφαλος Δράκος, κάθε κεφάλι του οποίου είναι ένα αστέρι της Μικρής Άρκτου αλλά επίσης και κυρίως ο Όφις του Σκότους του οποίου τα επτά κεφάλια είναι οι επτά Λόγοι, οι αντανακλάσεις του ενός και πρώτου εκδηλωμένου Φωτός του συμπαντικού Λόγου».

Ας δούμε όμως ποιος είναι αυτός ο επτακέφαλος δράκος:

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΚΕΦ. ΙΒ §3

«Και εφάνη άλλο σημείον εν τω ουρανώ, και ιδού, δράκων μέγας κόκκινος, έχων κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα, και επί τας κεφαλάς αυτού διαδήματα επτά. …§9. Και ερρίφθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, ερρίφθη εις την γην».

Έτσι με λύπη διαπιστώνουμε, ότι ο θεός που οι περισσότεροι άνθρωποι εν αγνοία τους λατρεύουν ‒ο Δημιουργός και άρχων αυτού του κόσμου‒ είναι ο εκπεσών (κλέφτης) Εωσφόρος, μια υποδεέστερη σκοτεινή θεότητα που αδυνατεί να παράξει αποκλειστικά το Αγαθό, επειδή διαθέτει μέσα του και το κακό. Γι’ αυτό κάποιοι διαπιστώνουν ότι ο υλικός άνθρωπος είναι παιδί/δημιούργημα ενός κατώτερου θεού… το δε υλικό σώμα (το δημιούργημα του Εωσφόρου) είναι η φυλακή του πραγματικού Ουράνιου Ανθρώπου.
Ο άνθρωπος όμως που αναζητά τον Αληθινό Θεό, θα πρέπει να γνωρίζει αυτή την «λεπτομέρεια» ‒η οποία ΣΚΟΠΙΜΩΣ αποκρύφτηκε‒ και να απευθύνεται για την πνευματική του λύτρωση στον Πρώτο Αυτο-γέννητο Πατέρα Θεό!

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ
ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΑΠΟΨΗΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ:
«ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ; ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ»
Γράφει η Αγγελική Αναγνώστου