Τι είναι λοιπόν τα ψυχοσωματικά; Και πως συνδέονται με τις αρρώστιες;

Για να καταλάβουμε πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η ιδιο­συγκρασία του ατόμου στην υγεία του, πρέπει να θυμηθούμε τη στενή σχέση ανάμεσα στο μυαλό και στο σώμα. Για κακη μας τύχη, το 17ο αιώνα ο διάσημος Γάλλος φι­λόσοφος Ρενέ Ντεκάρτ, ο οποίος απαρίθμησε τους κανό­νες απόκτησης της γνώσης -παρατήρηση, ανάλυση και σύνθεση— κι έκανε γνωστή τη φράση «Σκέπτομαι, άρα υπάρχω», υποστήριξε πως υπάρχει σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στο άυλο κι αφηρημένο μυαλό και στο σώμα από σάρκα και οστά. Στον έκτο στοχασμό του έργου του Στο­χασμοί (1641) ο Ντεκάρτ υποστήριξε ότι το μυαλό και το σώμα δημιουργήθηκαν από το Θεό ως ξεχωριστες κι ανεξάρτητες οντότητες. Η παράξενη αυτή ιδέα πήγε τη μελέτη της σχέσης μυαλού και σώματος τουλάχιστον δια­κόσια χρόνια πίσω.


Σήμερα σκεφτόμαστε με πολύ διαφορετικό τρόπο. Ξέ­ρουμε ότι το μυαλό έχει διαρκή και αμφίδρομη σχέση με το σώμα μέσω του νευρικού και του ενδοκρινικού συστή­ματος

. Μια από τις πρώτες αποδείξεις αυτής της σχέσης ήταν η παρατήρηση ότι οι συσπάσεις των μυών του προ­σώπου επηρεάζουν την ψυχική κατάσταση. Αν και ανέ­καθεν ήταν παραδεκτό ότι το πρόσωπο είναι ο καθρέφτης της ψυχής, μέχρι σχετικά πρόσφατα κανείς δεν φανταζό­ταν ότι οι εκφράσεις του προσώπου που υποδηλώνουν ένα συγκεκριμένο συναίσθημα, όπως το γέλιο ή το κλάμα, ακόμη κι αν προκαλούνται τεχνητά, τελικά δημιουργούν πράγματι στο άτομο τα αισθήματα που αντιπροσωπεύ­ουν. Αυτή η αμφίδρομη σχέση ανάμεσα στα συναισθήμα­τα και τη σωματική τους έκφραση, που οι ηθοποιοί τη γνωρίζουν πολύ καλά, είχε ήδη γίνει αντιληπτή από το φυσιολόγο Κάρολο Δαρβίνο και τον ψυχολόγο Γουίλιαμ Τζειμς. Ο τελευταίος παρατήρησε ότι το σφύριγμα μιας χαρούμενης μελωδίας μες στο σκοτάδι εξουδετερώνει το φόβο κι αυξάνει την αυτοπεποίθηση του ατόμου που σφυ­ρίζει. Ο Ισπανός γιατρός Γρεγόριο Μαρανιόν απέδειξε επίσης, πριν από μισό αιώνα, ότι οι άνθρωποι μπορούσαν να προκαλέσουν από μόνοι τους ένα συναίσθημα στον εαυ­τό τους, κάνοντας απλά τις αντίστοιχες σωματικές κινή­σεις.

Ο εγκέφαλος λαμβάνει πολλά ερεθίσματα που προέρ­χονται είτε από μηνύματα του σώματός μας είτε από δυ­νάμεις του περιβάλλοντος που επηρεάζουν την ισορροπία των νευροδιαβιβαστών. Αυτοί λειτουργούν ως αγγελιο­φόροι ανάμεσα στους νευρώνες που είναι υπεύθυνοι για τη διαμόρφωση της συναισθηματικής μας κατάστασης και τους νευρώνες του βλαστικού νευρικού συστήματος, που ελέγχει -ανεξάρτητα από τη συνείδησή μας- το ρυθμό της καρδιάς, την αρτηριακή πίεση, την έκκριση ορμονών, την ευκινησία του πεπτικού συστήματος, τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος και άλλες ζωτικές λει­τουργίες.

Στις ιατρικές διαγνώσεις υπάρχει μια σειρά σωματι­κών διαταραχών που μπορούν να εξηγηθούν μόνο ψυχο­λογικά. Τα συμπτώματα αυτών των παθήσεων, γνωστών και ως ψυχοσωματικών, περιλαμβάνουν γενικευμένους πόνους, ενοχλήσεις στο γαστρεντερικό σύστημα και νευρολογικά προβλήματα ή προβλήματα στο αναπαραγωγι­κό σύστημα. Οι περισσότερες καθημερινές αγχογόνες κα­ταστάσεις μάς επηρεάζουν μόνο προσωρινά. Ορισμένα όμως συμβάντα, όπως ο θάνατος ενός αγαπημένου προ­σώπου ή η ρήξη μιας σημαντικής σχέσης, μας καθιστούν ευάλωτους σε μολύνσεις, πεπτικές διαταραχές και καρδιακές παθήσεις. Μια πρόσφατη έρευνα του Ρέντφορντ Γουίλιαμς, καθηγητή Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Ντιουκ, για τους ψυχολογικούς παράγοντες που αποδυ­ναμώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα και συμβάλλουν στην εμφάνιση καρδιαγγειακών παθήσεων, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η χρόνια εχθρότητα, η κατάθλιψη, ο φό­βος και το άγχος προκαλούν σε ορισμένα άτομα υπέρτα­ση και απόφραξη των στεφανιαίων αρτηριών. Ο λόγος εί­ναι ότι αυτά τα συναισθήματα αλλοιώνουν τη λειτουργία των εγκεφαλικών κέντρων που ρυθμίζουν το ορμονικό σύ­στημα και τα πιο σημαντικά όργανα του σώματος.

Από την άλλη πλευρά, πολυάριθμες έρευνες αποδεικνύουν ότι καταστάσεις που ευνοούν την ηρεμία, όπως η συναισθηματική αποφόρτιση που προκαλεί η κουβέντα και η λεκτική έκφραση των προβλημάτων και των δυ­σκολιών, ενισχύουν τις άμυνες. Για παράδειγμα, η εβδο­μαδιαία συμμετοχή σε θεραπευτικές ομάδες ψυχολογικής στήριξης σχετίζεται με μεγαλύτερη ελπίδα και καλύτε­ρη ποιότητα ζωής σε ασθενείς που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες και ορισμένους κακοήθεις όγκους. Ασθενείς με ψωρίαση που συμμετέχουν σε συνεδρίες χαλάρωσης ή δια­λογισμού θεραπεύονται πιο γρήγορα. Ακόμη και η κατα­γραφή των τραυματικών εμπειριών του παρελθόντος κα- ταπραυνει σημαντικά και μακροπρόθεσμα τα συμπτώμα­τα ασθενών με άσθμα ή αρθριτικά.

Όταν μιλάμε για καλή υγεία, αναφερόμαστε στην υπο­κειμενική αίσθηση ότι το σώμα μας εκτελεί κανονικά όλες τις λειτουργίες του. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προχωράει ακόμη περισσότερο και την ορίζει ως «κατάσταση πλήρους σωματικής, πνευματικής και κοι­νωνικής ευεξίας». Ο τρόπος αντικειμενικής αξιολόγησης της λειτουργίας του σώματός μας γίνεται μέσω των ια­τρικών εξετάσεων. Ωστόσο η υγεία περνάει σχεδόν πά­ντα απαρατήρητη και τη θυμόμαστε μόνο όταν δεν αι­σθανόμαστε καλά. Γι’ αυτό οι περισσότεροι από μας δεν επισκεπτόμαστε το γιατρό παρά μόνο όταν νιώθουμε αδιάθετοι.

Η αισιόδοξη ή απαισιόδοξη στάση του ατόμου είναι άλ­λος ένας σημαντικός παράγοντας όσον αφορά την πρό­βλεψη της μακροζωίας. Ο εμπειρικός ψυχολόγος Κρίστοφερ Πίτερσον μελέτησε αυτή τη σχέση σε τουλάχι­στον χίλιους άντρες και γυναίκες επί πενήντα περίπου χρόνια. Τα αποτελέσματα, που δημοσιεύτηκαν το 1998, αποκάλυψαν ότι οι απαισιόδοξοι πέθαιναν πρόωρα με με­γαλύτερη συχνότητα από τους αισιόδοξους, και σ’ αυτό συνυπολογίζονταν και τα ατυχήματα και οι βίαιοι θάνατοι. Η καθηγήτρια Ψυχολογίας στο αμερικανικό Πανεπιστή­μιο του Γουισκόνσιν, Λιν Έιμπραμσον, σε άλλη σειρά με­λετών που δημοσιεύτηκαν την περίοδο 1998-2000 επιβε­βαίωσε ότι τα απαισιόδοξα άτομα έχουν διπλάσιες πιθα­νότητες ν’ αυτοκτονήσουν απ’ ό,τι τα αισιόδοξα.

Αργότερα, ερευνητές της διάσημης κλινικής Μάγιο (Μινεσότα), μ’ επικεφαλής το δόκτορα Τοσιίκο Μαρούτα, δημοσίευσαν μια μελέτη στην οποία είχαν μετρήσει μ’ ένα τεστ προσωπικότητας το επίπεδο απαισιοδοξίας 839 εθελοντών, κι ύστερα από τριάντα χρόνια επαλήθευ- σαν ποιος ζούσε και ποιος όχι. Τα αποτελέσματα κατέδειξαν ότι τα άτομα που είχαν χαρακτηριστεί πιο απαι­σιόδοξα πριν από τρεις δεκαετίες, είχαν στατιστικά πε­ρισσότερες πιθανότητες να ’χουν πεθάνει. Ως προς την ερμηνεία αυτών των αποτελεσμάτων, οι περισσότεροι απο τους ερευνητές συμφωνούν στην εξής υπόθεση: οι ηττο­παθείς άνθρωποι είναι πιο απρόσεκτοι κι έχουν περισσό­τερα ατυχήματα από τους αισιόδοξους.

Μέρα με τη μέρα αυξάνονται συνεχώς οι αποδείξεις που επιβεβαιώνουν τα άμεσα και έμμεσα οφέλη των θε­τικών συναισθημάτων σε σχέση με την υγεία. Η αισιό­δοξη στάση διεγείρει τους φυσικούς θεραπευτικούς μηχα­νισμούς του σώματος κι ενθαρρύνει ψυχολογικά το άτομο να υιοθετήσει υγιεινές συνήθειες. Η αισιόδοξη ιδιοσυ­γκρασία επιμηκύνει τη ζωή ανθρώπων με χρόνιες ασθέ­νειες, συμπεριλαμβανομένων όσων πάσχουν από σκλή­ρυνση κατά πλάκας, έιτζ, ατόμων που έχουν υποστεί καρ­διακή προσβολή, ασθενών με νεφρική ανεπάρκεια, υπέρ­ταση και έρπητα. Όπως απέδειξε ο ψυχολόγος του Πανε­πιστημίου του Κονέκτικατ, Γκλεν Άφλεκ, η αισιόδοξη ή απαισιόδοξη ιδιοσυγκρασία είναι ο παράγοντας που προ­διαγράφει καλύτερα την ποιότητα της καθημερινής ζωής ασθενών με άσθμα και αρθριτικά.

Άλλο ένα αξιοπρόσεκτο κι εξίσου σημαντικό στοιχείο είναι ότι αρκετοί άνθρωποι με ασθένειες στο τελευταίο στάδιο, που περιμένουν σημαντικές επετείους ή γεγονό­τα στα οποία θα ήθελαν να παρευρίσκονται, όπως ο γάμος μιας κόρης ή η γέννηση ενός εγγονιού, «καθυστερούν» το θάνατο, επιμηκύνουν τη ζωή τους μέχρι αυτό το γεγονός.
Πηγή
Tromaktiko