Πολιτικοί μπαχαλάκηδες

Κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσει αυτό το απίστευτο θέατρο παραλόγου στο οποίο πρωταγωνιστεί με εξαιρετική επιτυχία η σημερινή κυβέρνηση.

Έχουν βέβαια προηγηθεί και άλλοι κυβερνητικοί θίασοι που συμμετείχαν στη διαμόρφωση των τραγελαφικών καταστάσεων σε αυτή τη χώρα, όμως το σημερινό τσίρκο τους ξεπερνά όλους.

Είναι εντελώς ξεκάθαρο ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν πολύ σημαντικές ευθύνες για την καταστροφή της χώρας. Έκαναν λάθη, ακολούθησαν εσφαλμένες πολιτικές, ίσως να είναι και ύποπτοι ή ένοχοι διαφθοράς ορισμένοι, και γι” αυτό άλλωστε κρίθηκαν πολιτικά και τιμωρήθηκαν. Το ΠΑΣΟΚ έφτασε σε ταπεινωτικά ποσοστά, ενώ η Νέα Δημοκρατία έχει υποστεί συνεχόμενες εκλογικές ήττες. Ενώ κάποιοι αντιμετωπίζουν και ποινικές συνέπειες.

Το κακό όμως είναι ότι σήμερα, μετά από όλα όσα έχουν προηγηθεί, κυβερνούν άνθρωποι που δεν πιστεύουν στην ανάγκη δημιουργίας, ανάπτυξης και ανάκαμψης. Δεν μπορεί να γυρίσει σελίδα με αυτούς η χώρα. Ιδιαίτερα στις συνθήκες που διεθνώς πλέον διαμορφώνονται.

Δεν συζητάμε για λάθος στρατηγική ή πολιτική. Γιατί δεν έχουν στρατηγική. Δείχνουν να τους ενδιαφέρει η διατήρηση της εξουσίας πάνω από όλα ανεξάρτητα από το κόστος. Αφού κατάφεραν να… καταλάβουν τα… ανάκτορα, θα τα κρατήσουν με κάθε τρόπο. Θεωρούν εαυτούς υπεράνω κριτικής, υπεράνω ίσως και θεσμικών αρχών. Και δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι καθορίζουν τις τύχες της χώρας σε μία περίοδο που μετά και τα δραματικά γεγονότα στο Παρίσι θα απαιτήσει ιδιαίτερης διπλωματικής και πολιτικής εμπειρίας χειρισμούς.

Όσοι μπορούν να δουν τα πράγματα απαλλαγμένοι από τις παρωπίδες του θυμού και της αγανάκτησης που έχει επιβάλλει σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας η μακρόχρονη πλέον βάναυση επιδείνωση της ζωής τους, αντιλαμβάνονται τη διαφορά του έστω ελλιπούς και κατά περίπτωση ακόμη και νοσηρού «χθες» με το μπάχαλο του «σήμερα». Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν επιχειρεί να επιλύσει προβλήματα. Κυρίως ενδιαφέρεται να χειραγωγεί την κοινή γνώμη ποντάροντας στην προϋπάρχουσα οργή, καθώς άλλωστε οι σημερινοί κυβερνώντες είναι πραγματικοί μετρ στην τέχνη της παραπλάνησης και της προπαγάνδας.

Πρόκειται όμως δυστυχώς για πολιτικούς μπαχαλάκηδες. Ποιον να πιάσει και ποιο να αφήσει κανείς… Από τους κυρίους Φίλη και Κατρούγκαλο μέχρι τις ιδεοληψίες Σπίρτζη και τον παραλογισμό της φοροκαταιγίδας. Τα έχουν κάνει παντού μπάχαλο. Και δυστυχώς υπάρχει και το ιδιαίτερα επικίνδυνο μπάχαλο στην διαχείριση του προσφυγικού και στην εξωτερική πολιτική. Αν στο πρώτο 7μηνο του ΣΥΡΙΖΑ οι κίνδυνοι είχαν κυρίως οικονομική πηγή στο νέο κυβερνητικό σίκουελ αναβαθμίζονται σε ευρύτερα εθνικούς.

Μακάρι πάντως τις ικανότητες που διαθέτουν στην πλάνη να τις έστρεφαν σε πιο δημιουργικούς και ανοιχτόμυαλους σχεδιασμούς. Αυτό, για παράδειγμα, που συμβαίνει με την περίπτωση της φορολόγησης των τυχερών παιχνιδιών είναι χαρακτηριστικό. Με την σκέψη ότι επικοινωνιακά θα μπορούσε να περάσει πιο εύκολα σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας η επιβολή φορολογίας στον τζόγο, αποφάσισαν ότι αυτό θα πρέπει να είναι το ισοδύναμο για την αντικατάσταση ενός άλλου… ισοδύναμου, αυτού της επιβολής ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση που έχει ξεσηκώσει ως γνωστόν αντιδράσεις. Που και αυτό ήταν ένα ισοδύναμο για να μην φορολογηθεί το βοδινό κρέας…

Και εδώ ακριβώς τίθεται ένα μείζον ζήτημα. Η αξιοπιστία ενός κράτους στις συμφωνίες του με τους επενδυτές, Έλληνες ή ξένους. Το οποίο αποκτά ξεχωριστή σημασία από τη στιγμή που το κυρίαρχο έσοδο για να αναπνεύσει -έστω και έμμεσα- η οικονομία είναι οι ιδιωτικοποιήσεις. Το έχει συμφωνήσει άλλωστε η παρούσα κυβέρνηση και το ζητά επιτακτικά ο κ. Σόιμπλε. Ποιο όμως είναι το μήνυμα που στέλνεις ως κράτος στους επενδυτές; Ότι αναιρείς τις συμφωνίες σου! Και μετά θέλεις να προσελκύσεις επενδυτές για τις τράπεζες ή άλλες επιχειρήσεις σου ως κράτος…

Γιατί είναι προφανές ότι αναιρείται, αν ισχύσει το νέο χαράτσι, η συμφωνία που υπεγράφη όταν έγινε η ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ. Και η οποία προβλέπει πολύ υψηλότερη φορολόγηση από εκείνη που συναντά κανείς στις χώρες της Ευρωζώνης. Και εδώ τίθεται ένα ερώτημα, που ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω πως δεν το απαντούν μέσα τους οι αρμόδιοι υπουργοί. Αντί να προκαλέσουν αντιδράσεις στους ξένους επενδυτές για την αναξιοπιστία τους, αλλά και να θέσουν σε συνθήκες συναγερμού τους πράκτορες του ΟΠΑΠ που τονίζουν ότι η επιβάρυνση θα συρρικνώσει τα έσοδα από τα παιχνίδια, άρα και την φορολογητέα ύλη, γιατί δεν κοιτάνε να ξεπεραστούν τα εμπόδια που θέτει ο διορισμένος από την κυβέρνηση επικεφαλής της ΕΕΠ κ. Στεριώτης ώστε να προχωρήσει η επένδυση των VLT’s;

Από τον προϋπολογισμό της νέας χρονιάς χάνονται φορολογικά έσοδα τουλάχιστον 225 εκατ. ευρώ, από το πάγωμα αυτής της επένδυσης. Σχεδόν όσα αναζητούνται μέσω του ισοδύναμου… Ποια λοιπόν λογική υπάρχει σε όλο αυτό; Η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να χαλάσει μια επένδυση που θα δημιουργήσει χιλιάδες θέσεις εργασίας και θα αποφέρει μεγάλα φορολογικά έσοδα και την ίδια ώρα βάζει έξτρα χαράτσι στον ίδιο επενδυτή για να καλύψει τις φορολογικές της απώλειες. Είναι ή δεν είναι θέατρο παραλόγου και μνημείο ανικανότητας και αλαζονείας;

Και επειδή επικοινωνιακά χρησιμοποιείται κατά βούληση ο τζόγος ως το «κακό» για την κοινωνία, άρα και μπορεί να φορολογηθεί – τιμωρηθεί, γιατί δεν μας λέει η κυβέρνηση τι ακριβώς κάνει για την πάταξη του παράνομου τζόγου που κυριαρχεί στς γειτονιές; Εκεί γιατί δεν υπάρχει η ίδια ευαισθησία; Εκεί όπου γίνεται και η μεγαλύτερη φοροδιαφυγή δισεκατομμυρίων… Γιατί λοιπόν δεν φροντίζει η Πολιτεία να χτυπήσει αυτή τη λαίλαπα αντί να κυνηγά τους επενδυτές;

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου capital.gr

politika-gr.