Βγες από το ατομικό σου καβούκι. Ο μόνος τρόπος να είσαι ελεύθερος είναι να είμαστε όλοι ελεύθεροι.

Ατομική συμβίωση

Αντιφατικό έτσι; Όχι όμως διαφορετικό από τον τρόπο που έχουμε διαλέξει να αντιμετωπίζουμε το κοινωνικό σύνολο. Προσποιούμαστε ότι ενδιαφερόμαστε για τους άλλους, αλλά στην πραγματικότητα απλά κοιτάζουμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Παριστάνουμε τα κοινωνικά όντα που είναι σε διαρκή επικοινωνία με τους φίλους τους, αλλά το κινητό δεν ξεκολλάει από το χέρι ούτε για έναν καφέ, ούτε για μια ταινία στο σινεμά. Προσπαθούμε να πείσουμε ότι έχουμε κοινωνική συνείδηση, αλλά πατάμε στο σβέρκο όποτε δοθεί ευκαιρία, επικαλούμενοι δήθεν πρωτοποριακές πολιτικές απόψεις. Και το χειρότερο: όλα τα παραπάνω θεωρούνται φυσιολογικά, απόρροια του σύγχρονου, εξελιγμένου, ανώτερου τρόπου ζωής.

Η αναγωγή σε νορμάλ αυτού του κοινωνικού καρκινώματος, προωθείται σε μεγάλο βαθμό από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία δίνουν τη δυνατότητα της εξωραϊσμένης, εύκολα αποδεκτής υποκρισίας. Ίσως πείτε ότι δεν είναι παρά ένα εργαλείο κι ως τέτοιο δε μπορεί να φέρει ευθύνη. Ο μόνος υπαίτιος είναι η τάση του ανθρώπου να δείξει κάτι που δεν είναι. Σύμφωνοι. Όμως εσείς θα δίνατε ζάχαρη σε διαβητικό; Μάλλον όχι.

Έτσι, έχουμε καταλήξει να ζούμε μόνοι, έχοντας σαν μοναδικό ιδανικό την εξυπηρέτηση των ατομικών μας συμφερόντων. Έχουμε σταματήσει όχι μόνο να ενδιαφερόμαστε για τους άλλους, αλλά και να προσπαθούμε να ακούσουμε τι έχουν να πουν. Στις συζητήσεις μας, από τη βουλή μέχρι τις φοιτητικές συνελεύσεις, θέλουμε απλά να επιβληθούμε, να ταπεινώσουμε τον συνομιλητή μας, να τον “γαμήσουμε”. Και μάλιστα τις περισσότερες φορές αποφεύγουμε τις συζητήσεις, ιδιαίτερα τις πολιτικές. Είναι πλέον κάποιου είδους ταμπούνα αποκαλύπτεις τις πολιτικές σου πεποιθήσεις και να συζητάς για κοινωνικά προβλήματα που αφορούν όλους. Προτιμάμε να κάνουμε τη δουλειά μας ήσυχα, όσο πιο διακριτικά γίνεται. Όσο για τους άλλους; Ε, ας κάνουν το ίδιο, στην τελική κανείς δε χάνεται…

Αποτέλεσμα όλου αυτού είναι να είμαστε τελικά ευάλωτοι απέναντι σε οποιονδήποτε επιβουλεύεται τις ελευθερίες και τα δικαιώματά μας. Αν το καλοσκεφτείτε κι αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Αφού είμαστε τόσο βλάκες και δε μπορούμε να οργανωθούμε και να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, καλά μας κάνουν. Είναι σαν ένας ιός που επιτίθεται σε έναν οργανισμό του οποίου τα κύτταρα δε συνεννοούνται. Σίγουρος θάνατος. Έτσι γίνεται και με εμάς. Υποτασσόμαστε στις ορέξεις των ισχυρών, δεχόμαστε ό,τι λένε σαν νόμο. Παρακολουθούμε, ανήμποροι να αντιδράσουμε, την αργή μας σήψη.

Τελικά, ελευθερία δεν είναι να κάνεις τα πάντα χωρίς να νοιάζεσαι για κανέναν. Ο μόνος τρόπος για να είμαστε ελεύθεροι είναι να είμαστε όλοι ελεύθεροι. Αρκεί ένας να μην είναι κι αμέσως το όνειρο χάνεται. Γιατί αυτός ο ένας μπορεί να είναι οποιοσδήποτε από εμάς, αυτός ο ένας είναι όλοι.

sfairika.gr