Πολλά είναι αυτά τα οποία μας κάνουν τα νεύρα τσίτα, όταν καθόμαστε και βλέπουμε τα εγχώρια τηλεοπτικά προγράμματα. Επειδή όμως δεν θέλουμε να μας πείτε και γκρινιάρες περιοριστήκαμε απλά σε 10.
Νο1: Η τάση των "πειραγμένων" συνεντεύξεων
Όταν ο παρουσιαστής καβαλάει σε μηχανές, ανεβαίνει στα κεραμίδια, κρέμεται από τα πολύφωτα, τρώει σουβλάκια, βάζει μπουγάδα, καθαρίζει κρεμμύδια .(σ.σ. Nαι, το #UgaChallenge δείχνει το δρόμο, αλλά δεν είναι το μόνο…), πλένει, λούζει, ντύνει, νοικοκυρεύει, τσακώνεται με τον καλεσμένο κ.λπ ακροπατώντας στη διαχωριστική μεταξύ show και πραγματικής συνέντευξης. Υποθέτω πως όλο αυτό γίνεται στη λογική του να-κάνουμε- κάτι-άλλο-βρε αδελφέ, μιας και α) ο κόσμος βαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια, όμως β) δυστυχώς οι καλεσμένοι είναι οι ίδιοι που πάνε παντού και γ) γενικά μιλώντας είναι πιο βαρετοί κι από κείνο το πιο-αργό-πεθαίνεις πλάνο του Αγγελόπουλου στο «Θίασο», τι να γίνει όμως που γ) οι άνθρωποι κάνουν πρεμιέρα/ έβγαλαν δίσκο/ παίζουν στο σήριαλ της κανάλας μας και πρέπει να τους "σπρώξουμε". ΟΚ, σεβαστό.
(Προσωπικά - δημοσιογραφικά αν θέλετε - το βρίσκω κομμάτι ενοχλητικό, να μην μπορείς να κάνεις μια ωραία, έξυπνη, κανονική συζήτηση με έναν άνθρωπο χωρίς να είσαι προβλέψιμος, ακραίος ή αγενής, αλλά αυτό εντάξει, πες το και παραξενιά…)
Από κει και πέρα, το τρικ άλλοτε πετυχαίνει και άλλοτε όχι, γιατί δεν είναι όλοι Jimmy Fallon και δεν έχουν από πίσω, καμιά δεκαριά σεναριογράφους να τους γράφουν ερωτήσεις και γκαγκς .Αν πετύχει, πάει καλά. Αλλά συνήθως δεν πετυχαίνει. Και τότε, φίλε παρουσιαστή να σου γνωρίσω μια καινούργια σου φίλη: τη λένε Γελοιότητα.
Νο2: Η ψυχολογική εξήγηση όλων των παραπάνω
Που είναι μια και μοναδική : το ότι, κατά βάθος, αυτός που παίρνει τη συνέντευξη αισθάνεται πιο σταρ απ’αυτόν που τη δίνει.
Νο 3: O Θανάσης Βισκαδουράκης
Αυτό, νομίζω, δεν χρειάζεται εξήγηση.
Νο 4: Tα πιτσιρίκια που γίνονται θέαμα
Τραγουδάνε με ψεύτικο, "φορετό", μεγαλίστικο πάθος "θέλω κοντά σου να μείνωωωωω, να με κοιτάς και να σβήνωωωω…". Ότι;
Νο5 : Η απίστευτη αυτό-αναφορικότητα του μέσου
Ο Λιάγκας ασχολείται με το καπέλο της Καινούργιου, που είναι τσακωμένη με την Ηλιάκη, που 'χει κόντρα με τη Μανωλίδου που δουλεύει με τον Λιάγκα κι εκείνη πάλι βρίζεται με τον Σεργουλόπουλο που έχουν αλλάξει λόγια με τη Σταμάτη που τα ‘χει με τη Σπυροπούλου, γύρω γύρω όλοι στη μέση η Ελένη, που έτσι κι αλλιώς απασχολεί τους πάντες. Πέντε άνθρωποι όλο κι όλο το ελληνικό star system. Πληκτικό.
Νο 6: Η εμμονή με την εγκυμοσύνη της Ελένης
Μια που το αναφέραμε, το ότι σύσσωμη η ελληνική ΤV μετράει ολημερίς την κοιλιά της Μενεγάκη με τη μεζούρα για να δει αν φούσκωσε. Τέτοια ξεδιάντροπη επίδειξη ανθρωποφαγικής εμμονής, δύσκολο να δεις αλλού.
Νο 7: Οι last year σειρές
Το να βλέπω ταλαντούχους ανθρώπους να τρέχουν πάνω κάτω και αγαπημένους, άξιους σεναριογράφους να επαναλαμβάνουν κώδικες χιούμορ που ανήκουν σε άλλες εποχές – τις φωνές, τα καλλιαρντά, τα υστερικά θηλυκά που μαδιούνται για έναν γκόμενο – απλά σε λίγο μεγαλύτερο πλατό. (Συγγνώμη, αλλά δεν ήταν αστείο ούτε την πρώτη φορά). Όταν λέμε "Τρίχες", εννοούμε τρίχες.
Νο 8: Οι γκράντε εμφανίσεις στο καταμεσήμερο
Οι παρουσιάστριες – όλες τις μέρες, τις ώρες και τις ζώνες – που βγαίνουν λες και ντύθηκαν αποβραδίς για το red carpet του προ-οσκαρικού πάρτι. Mε το μαλακό κούκλα μου το smokey eye.
Νο 9: Η παιχνιδο-τάση
Πέρυσι ήταν η χρονιά των συνεντεύξεων και των talk shows. Φέτος είναι η χρονιά του λούνα-παρκ. Κέφι, χορός, μπρίο, παιχνίδι, ως το πρωί.
Νο10 : Η εμμονή του να κάνουμε τον κόσμο να γελάσει και να "ξεσκάσει"
Αυτή η αστεία υποχρεωτικότητα του γέλιου, η υπόθεση πως ο μέσος θεατής είναι ένα αφασικό ημικαταθλιπτικό δεκάχρονο που θέλει μόνο να χάσκει – όχι να δει ή να μάθει κάτι καινούργιο, να φανταστεί, να ερωτευτεί, να ονειρευτεί, να προβληματιστεί, να συγκινηθεί, να φοβηθεί, να ταξιδέψει. Όχι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.