Δημοκρατική Αριστοκρατία,το νέο πολίτευμα-λύση.

Το πιο σημαντικό στοιχείο ,το θεμέλιο της σωστής λειτουργίας μιας κοινωνίας ,μιας κοινότητας ,μιας πόλης ,ενός κράτους είναι το πολίτευμα.

Ένας άνθρωπος για να θεωρηθεί ζωντανός  για να μπορεί να περπατήσει ,να μιλήσει ,να πράξει πρέπει να έχει εγκέφαλο ,μυαλό .
Μία επίκτητη ή εκ φύσεως αναπηρία δε μπορεί να θεωρηθεί αρνητικό ,λειτουργικά ,στοιχείο εφόσον λειτουργεί το μυαλό ,αυτό είναι το πολίτευμα .
Ακόμα όμως και αν το μυαλό λειτουργεί ορθά ,ο άνθρωπος για να συμπεριφερθεί ορθά πρέπει μέσα στο μυαλό του να έχει κα τις σωστές ιδέες ,έτσι κ το πολίτευμα πρέπει να βασίζεται στο σωστό ,στο δίκαιο .Τίθεται όμως το ζήτημα της ερμηνείας του δικαίου.

Το μείζον αυτό θέμα απασχολεί τον Πλάτωνα  στην Πολιτεία του .Στο έργο αυτό αναφέρονται αρκετές απόψεις για την ουσία του δικαίου .Πιο συγκεκριμένα ο Κέφαλος αναφέρει ότι δικαιοσύνη είναι η εντιμότητα στις συναλλαγές ,ορισμός κάπως περιορισμένος αφού η δικαιοσύνη ,το δίκαιο δεν αφορά μόνο σε εμπόρους αλλά σε όλους τους πολίτες .Με αυτόν τον ορισμό δεν μπορούμε να εκφέρουμε άποψη σε αντιδικίες που προέρχονται π.χ από ένα τροχαίο .Ο Πολέμαρχος ισχυρίζεται ότι δικαιοσύνη είναι να αποδίδεις τα ίσα καλό στον φίλο ,κακό στον εχθρό .Στη θεώρηση αυτή λείπει η πιο σημαντική αρχή που θα πρέπει να διέπει το δίκαιο ,ο αντικειμενικός του χαρακτήρας .Ποινές δε δίδονται σε άτομα που είναι εχθροί μόνο και μόνο εξαιτίας της ιδιότητας τους αυτής ,αλλά σε άτομα που σφάλουν ,που πράττουν άδικα .Και ένας φίλος μπορεί να πράξει άδικα και τότε  πρέπει να τιμωρηθεί .Σε αυτό το σημείο πρέπει να σημειωθεί το εξής ,δεν πρέπει να υπάρχει έχθρα μεταξύ των πολιτών μιας κοινωνίας .Όλοι θα πρέπει να παλεύουν για τον ίδιο σκοπό ,τη σωστή λειτουργία της πολιτείας και οι εκάστοτε διαφορές τους να λύνονται πολιτισμένα ,η λέξη εχθρός και τα αισθήματα ,οι λέξεις που την ακολουθούν ,δεν θα πρέπει να υπάρχουν .Ο σοφιστής Θρασύμαχος θεωρεί ότι δίκαιο είναι το συμφέρον του ισχυρού ,πράγμα δυστυχώς αληθές ειδικά στις μέρες μας .Επειδή όμως μιλάμε φιλοσοφικά το ζητούμενο είναι να βρούμε αυτό που θα έπρεπε να ισχύει και όχι αυτό που ισχύει .Το συμφέρον λοιπόν του ισχυρού είναι αυτό που καθορίζει το τι είναι δίκαιο σε ολιγαρχικά πολιτεύματα-καθεστώτα ,τα οποία δεν στοχεύουν στην σωστή λειτουργία της πολιτείας αλλά στην εξασφάλιση μίας άνετης ζωής των ηγετών τους .Σε τέτοιες περιπτώσεις προφανής είναι η καταπάτηση των δικαιωμάτων των μάλλον περισσότερων και σίγουρα λιγότερων ισχυρών .Ο ηθικός αριστοκράτης Γλαύκων θεωρεί τη δικαιοσύνη ως μία υποκριτική κοινωνική σύμβαση που επιβάλλεται από τους πολλούς και αδύνατους για την αυτοπροστασία τους .Δυστυχώς το δίκαιο που περιγράφει ο Γλαύκων πολλές φορές ισχύει ,δεν θα έπρεπε όμως .Και σε αυτή την περίπτωση στόχος του «δικαίου» δεν είναι η ευταξία και η ευδαιμονία της πολιτείας αλλά η άνεση των πολλών .Τις περισσότερες φορές αυτοί οι «πολλοί» είναι ανίκανοι ή φοβισμένο πολίτες που με την ιδιότητα και την στάση τους αυτή κρατούν πίσω τους συμπολίτες καθώς και την κοινωνία γενικότερα .

Όλοι οι ορισμοί αυτοί αγγίζουν την πραγματικότητα ο καθένας στον δικό του βαθμό ,δεν αντιπροσωπεύουν όμως αυτό που θα έπρεπε να ισχύει .

Ο ορισμός που τελικά γίνεται αποδεκτός είναι αυτός του Σωκράτη «το τα αυτού πράττειν» το να πράττεις ,δηλαδή με μία απλοϊκή μετάφραση ,αυτά για τα οποία η φύση σε έκανε ικανό ,αυτά που υπάγονται στις δικές σου ικανότητες .Με άλλα λόγια ο καθένας πρέπει να κινείται μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων ,κανείς δεν μπορεί να τα κάνει όλα .Κατά τον Ηράκλειτο ακόμα και ο παντοδύναμος Ήλιος έχει όρια μέσα στα οποία πρέπει να κινείται .Αν τα υπερβεί διαπράττει ύβρη και οι Ερινύες ,οι βοηθοί της Δικαιοσύνης τον επαναφέρουν στην τροχιά του .

Η ταξινόμηση των ατόμων ανάλογα με τα όριά τους ,με τα όρια των δυνατοτήτων τους σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται η πιο δίκαιη .Χαρακτηριστικό παράδειγμα της παραπάνω πρακτικής μπορούμε να βρούμε σε οποιαδήποτε επιχείρηση γύρο μας .Στα πλαίσια μιας κοινωνίας όμως ποιος όσο σοφός και αν είναι και με βάση ποια κριτήρια θα καθορίζει το τι θα πρέπει να πράττει ο άλλος ;

Προσπάθειες για να βρεθεί η λύση στο παραπάνω ερώτημα έχουν γίνει στο πέρασμα του χρόνου πάρα πολλές με διαφορετικούς τρόπους .Αναφέρομαι φυσικά στην δημιουργία σχημάτων πολιτειακής διακυβέρνησης είτε με την μορφή πολιτεύματος  είτε με την πρόταση μιας νομοθεσίας με αντικείμενο της πολλούς ,αν όχι όλους ,της καθημερινότητας .

Διάφορες μορφές πολιτευμάτων δημιουργήθηκαν με σκοπό την επίτευξη του δικαίου , το καθένα χρησιμοποιώντας όμως διαφορετικά μέσα .Εμφανίστηκαν λοιπόν πολιτείες στις οποίες το ανώτατο όργανο αποτελούσαν περισσότερα του ενός προσώπου ,με κριτήριο την ύπαρξη τους στη τάξη των αρίστων ,δημιουργώντας έτσι την λεγόμενη αριστοκρατία .Αλλού το ανώτατο όργανο ήταν ένα πρόσωπο δημιουργώντας μοναρχίες ενώ όταν το ανώτατο όργανο της πολιτείας ήταν το σύνολο των πολιτών το πολίτευμα αποκαλείται δημοκρατία .

Κατά τον Αριστοτέλη τα τρία αυτά πολιτεύματα είναι ορθά ,δίκαια ,μόνο όταν αποβλέπουν στο κοινό συμφέρον .Αντίθετα όταν δεν συμβαίνει το παραπάνω μιλάμε για παρεκβάσεις αυτών των πολιτευμάτων και όχι για αυτά τα ίδια .Πιο συγκεκριμένα παρέκβαση της μοναρχίας είναι η τυραννίδα ,της αριστοκρατίας η ολιγαρχία και της δημοκρατίας η ολιγαρχία .Όποια και αν είναι όμως τα μέσα ,ο σκοπός παραμένει ο ίδιος και έτσι γεννάται το ερώτημα ποιο είναι το καταλληλότερο πολίτευμα ,ποιο είναι αυτό που αποσκοπεί στο κοινό συμφέρον ,στην επικράτηση δηλαδή του δικαίου ;

Κατά τον Σταγειρίτη φιλόσοφο το καλύτερο πολίτευμα είναι η μοναρχία με την προϋπόθεση ότι ο μονάρχης  είναι μία εξαιρετική προσωπικότητα .Ελλείψει τέτοιου μονάρχη ,προτιμότερη είναι η αριστοκρατία και το τρίτο από πλευράς αξίας πολίτευμα ,πάντα κατά τον Αριστοτέλη ,είναι ένα πολίτευμα-μεσότητα στο οποίο κυβερνούν οι πολίτες της μέσης κοινωνικοοικονομικής τάξης ,κατάστασης ,άνθρωποι που υποτάσσονται εύκολα στην λογική .

Η άποψη του Αριστοτέλη σχετικά με την καταλληλότητα της μοναρχίας ,υπό την αρχηγεία ενός εξαίρετου μονάχη ,ιστορικά επιβεβαιώνεται με την αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου .Ο Έλληνας στρατηλάτης αφού κατόρθωσε να επιβληθεί σε ολόκληρη την Ελλάδα κατέκτησε σχεδόν όλο τον τότε γνωστό κόσμο .Οι κατακτημένοι όχι απλά δεν επαναστάτησαν στο καινούριο καθεστώς αλλά το δέχτηκαν και εναρμονίστηκαν σε αυτό .Ακόμα κ μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου ,η εξουσία διατηρήθηκε από τους στρατηγούς-διαδόχους του οι οποίοι και δεν αντιμετώπισαν καμία άλλη δυσκολία εκτός από εκείνες που προκάλεσαν οι ίδιοι ορμώμενοι από τις φιλοδοξίες τους .

Πόσο πιθανό είναι όμως να βρεθεί αυτός ο «ευλογημένος» άνθρωπος ο οποίος θα πράττει δίκαια και δεν θα παρασυρθεί σε εγωκεντρικές ,αλαζονικές και γενικά άδικες ενέργειες ; Ειδικά στην εποχή μας με την πολυπλοκότητα όλων των ζητημάτων είναι αδύνατο ,εκ των πραγμάτων ,να υπάρξει η πολιτικοφιλοσοφική προσωπικότητα η οποία θα έχει γνώσεις για όλα τα θέματα έτσι ώστε να επιλέγει τις σωστές αποφάσεις ή ακόμα και τους κατάλληλους συμβούλους οι οποίοι θα δρουν υπό τις οδηγίες του .Και να βρεθεί όμως αυτός ο μονάρχης το σύστημα κοινωνικής διοίκησης που θα διαμορφώσει ,ουσιαστικά επιβάλει ,το πολίτευμα δηλαδή ,ακόμα και αν καταφανώς επιδιώκει το γενικό συμφέρον δεν θα μπορέσει να γίνει δεκτό από το κοινό αίσθημα .Εξ’ορισμού η μοναρχία απορρίπτει οποιαδήποτε ουσιαστική ανέλιξη οποιουδήποτε πολίτη το επιθυμεί στο χώρο της διοίκησης .Οι ουσιαστικές αποφάσεις παίρνονται από τον μονάρχη του οποίου η διαλλακτικότητα ή η ικανότητα αντίληψης και αξιολόγησης των δυνατοτήτων άλλων διεκδικητών διοικητικών υποθέσεων μπορούν να αδικήσουν πολλούς .Ο λαός στέκεται παθητικά στην διαμόρφωση των πραγμάτων ακολουθώντας τις οδηγίες του μονάρχη .Το τελικό ερώτημα που προκύπτει είναι το πώς θα επιλεγεί  ο νέος ηγεμόνας μετά τον θάνατο του παλιού .

Όπως καταλαβαίνουμε η διοίκηση μίας κοινωνίας πρέπει εκτός από το να στοχεύει στην επικράτηση του κοινού συμφέροντος ,να αφήνει περιθώρια για την εμφάνιση νέων ταλαντούχων ηγετικών προσωπικοτήτων ικανοποιώντας το κοινό αίσθημα μα κυρίως εξασφαλίζοντας την συνέχιση της .

Εξετάζοντας τώρα την δεύτερη σε σειρά αξιολόγησης επιλογή του Αριστοτέλη με μία πρώτη ανάγνωση μόνο θετικά συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε .Μία κοινωνία η οποία διοικείται από τους αρίστους προφανές είναι ότι οδεύει προς το άριστο .Όλα αποφασίζονται σύμφωνα με το δίκαιο νόμοι ,διαφορές μεταξύ πολιτών ,διοικητικοπολιτικές αποφάσεις .Αν παρατηρήσουμε όμως λίγο πιο προσεκτικά τα πράγματα θα αντιληφθούμε ότι δεν είναι όπως νομίζαμε .Το κύριο ,πρωτεύον αρνητικό του πολιτεύματος είναι το κριτήριο σύμφωνα με το οποίο οι πολίτες κατατάσσονται ή όχι στην ομάδα των αρίστων .Με πιο απλά λόγια τίθεται το ερώτημα «ποιος και γιατί θεωρείται άριστος ;»

Το κριτήριο σύμφωνα με το οποίο ο πολίτης θεωρούνταν άριστος διέφερε από αριστοκρατία σε αριστοκρατία .Σε πολλές κριτήριο ήταν η αριστοκρατική καταγωγή .Οι άνθρωποι αυτοί δηλαδή όφειλαν την κοινωνική τους θέση στο γένος τους π.χ μυθικοί πρόγονοι με περίφημη ανδρεία .Όπως όλοι καταλαβαίνουμε  η εύρεση του άριστου μέσω αυτού του στοιχείου μόνο δεδομένη δεν είναι .Το γεγονός ότι ο πατέρας ,ο παππούς ήταν μορφωμένος ,ικανός πολιτικός και γενικά ενάρετος άνθρωπος δεν αποδεικνύει την εκ των πραγμάτων ύπαρξη αυτών των χαρακτηριστικών στην προσωπικότητα του γιού ,εγγονού .Η αναξιόλογη επιβεβαίωση του εκ γένους αρίστου το μόνο σίγουρο είναι ότι προωθεί την τοποθέτηση στις ηγετικές θέσεις της κοινωνίας λανθασμένων ατόμων ,πολιτών που μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο παρά άριστοι .Ακόμα όμως και άριστοι να είναι η τοποθέτησή του χωρίς την ύπαρξη κάποιου αντικειμενικού κριτηρίου δημιουργεί ένα αίσθημα αμφιβολίας ως προς την εγκυρότητα των πράξεων τους στο ευρύ υποταγμένο ουσιαστικά κοινό .Το δεύτερο κ εξίσου σημαντικό αρνητικό αυτής της μορφής αριστοκρατίας είναι η αδυναμία από την πλευρά των πολιτών που προέρχονται από «λαϊκές οικογένειες» να εισέλθουν στο κοινωνικό επίπεδο των αρίστων .Οι φτωχοί και λαϊκοί δεν μπορούν να διεκδικήσουν τα διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και ένα μεγάλο μέρος ικανών πολιτών ,μη ευγενών αποκλείεται από την ηγεσία ,με άλλα λόγια η κοινωνία χάνει πολύτιμα για το μέλλον της άτομα ,όχι εξαιτίας της ανικανότητας τους αλλά εξαιτίας της λαϊκότητας τους .

Ένα άλλο σύστημα ταξινόμησης των πολιτών στην κατηγορία των στην κατηγορία των αρίστων δεν ζητά αριστοκράτες –απόγονους αριστοκρατικών ,ευγενών οικογενειών αλλά αριστοκράτες οι οποίοι ανεξαρτήτως της κοινωνικής θέσης από την οποία προέρχονται προσπαθούν να ανέλθουν στις κοινωνικές βαθμίδες αυξάνοντας το οικονομικό τους κεφάλαιο .Μια τέτοια αριστοκρατία σύμφωνα με τον Bourriot και τον Roussel υπήρξε και στην αρχαία Ελλάδα . «Πάντα να είσαι καλύτερος και να ξεπερνάς τους άλλους» ισχυρίζεται ο Όμηρος .Υπήρχε ένας μόνιμος ανταγωνισμός  ανάμεσα σε όλα τα μέλη της πολιτικής κοινότητας .Αριστοκράτες ήταν εκείνοι που κατάφερναν να είναι στην κορυφή της πυραμίδας .

Τα πράγματα εδώ είναι πιο ρευστά πιο ,ας το πούμε ,διεκδικήσιμα  .Στην προκειμένη περίπτωση τα αρνητικά αυτής της μορφής αριστοκρατίας δεν είναι ο μονοπωλιακός δεσμός των ηγετικών θέσεων με μία συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα ,αφού όπως ήδη αναφέρθηκε δεν ισχύει κάτι τέτοιο ,αλλά οι αξίες που προωθεί ,το κριτήριο ταξινόμησης των πολιτών στην άρχουσα τάξη . Για να είσαι δηλαδή άριστος θα πρέπει να αγωνιστείς πολύ και να αποκτήσεις πολλά λεφτά ,είναι όμως η κατοχή μεγάλης περιουσίας απόδειξη της αριστείας ενός ανθρώπου ;Η επαγγελματική επιτυχία ενός  ανθρώπου και η κατά συνέπεια απόκτηση πολλών χρημάτων είναι απόδειξη της εξυπνάδας του ανθρώπου .Είναι άριστος στα πλαίσια του επαγγέλματός του .Μία επαγγελματική επιτυχία όμως δεν προϋποθέτει ούτε θεωρεί δεδομένη την ύπαρξη γνώσεων σχετικά με τα τρέχοντα προβλήματα ,τις ανάγκες της κοινωνίας και κατά συνέπεια δεν μπορεί να υποδείξει τους ενάρετους ηγέτες .Η παιδεία ,η μόρφωση ως τα βασικά χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να έχουν οι ηγέτες παραμερίζονται από μία πλουτοκρατική θεώρηση πραγμάτων που ουσιαστικά κυβερνά υπόκωφα την κοινωνία .

Η αριστοκρατία λοιπόν δεν μπορεί να αποτελέσει μια ρεαλιστική επιλογή για τους πολίτες που θέλουν να κατευθύνουν την κοινωνία του στο δίκαιο ,το άριστο .Μόνο πιθανολογικά μπορεί να φέρει το προσδωκόμενο αποτέλεσμα η συνέχιση του οποίου όπως και στην μοναρχία δεν είναι βέβαιη .Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η επιλογή των διοικούντων γίνεται μάλλον αυταρχικά χωρίς να τίθεται ζήτημα παιδείας αλλά συγκρίνοντας την ιστορικότητα των οικογενειών και/ή το μέγεθος της περιουσίας .

Τρίτη και τελευταία επιλογή του Αριστοτέλη είναι αυτή της πολιτείας .Όπως ήδη αναφέρθηκε χαρακτηρίζεται ως ένα πολίτευμα-μεσότητα στο οποίο κυβερνούν οι πολίτες της μέσης κοινωνικοοικονομικής κατάστασης ,άνθρωποι που υποτάσσονται εύκολα στην λογική .Και εδώ έχουμε πλουτοκρατικού χαρακτήρα κριτήρια και παντελή έλλειψη του στοιχείου της παιδείας .

Τα πράγματα εδώ όπως καταλαβαίνουμε είναι ακόμα χειρότερα από την αριστοκρατία αφού η πολιτεία προωθεί την επικράτηση ενός ταξικοοχλικού καθεστώτος .

Την απάντηση στην αναζήτηση του καταλληλότερου πολιτεύματος ,αυτού που αποσκοπεί στο κοινό συμφέρον ,στην επικράτηση του δικαίου ,προσπαθεί να δώσει ο Πλάτων .Χαρακτηριστικό της ιδανικής πολιτείας είναι η έλλειψη ισότητας .Ο Πλάτων χωρίζει τους πολίτες σε τρεις κατηγορίες ,τάξεις :τους φύλακες ,τους επίκουρους και τους δημιουργούς ,οι οποίες έχουν διαφορετική εκπαίδευση και ανατροφή και ζουν τελείως διαφορετικές ζωές .

Οι δημιουργοί αποτελούν το μεγαλύτερο αριθμητικά τμήμα των πολιτών και έχουν την πιο φυσιολογική για τα σημερινά δεδομένα ζωή καθώς μπορούν να έχουν οικογένεια και ιδιοκτησία .

Οι φύλακες όπως και οι επίκουροι δεν έχουν αυτά τα δικαιώματα .Οι επίκουροι είναι οι φιλόσοφοι-κυβερνήτες και οι φύλακες βοηθούν τους κυβερνήτες και αποτελούν την προστατευτική δύναμη του κράτους .Κρίσιμος όμως είναι ο διαχωρισμός από πολιτική άποψης ανάμεσα σε αυτούς που κυβερνούν και αυτούς που κυβερνώνται ,οι κυβερνώντες είναι πολίτες συγκεκριμένης τάξης που δεν μπορούν να διεκδικήσουν οποιαδήποτε πολιτική εξουσία .Χαρακτηριστικός είναι επίσης ο διαχωρισμός του πλούτου ,αφού οι τάξεις που κατέχουν την πολιτική εξουσία δεν έχουν δικαίωμα ιδιοκτησίας .Αυτή η απόλυτη ανισότητα στα δικαιώματα και τον τρόπο ζωής της κάθε τάξης δημιουργεί το ερώτημα που θέτει ο Αδείμαντος για τους φύλακες αλλά ισχύει για κάθε τάξη ,κατά πόσο δηλαδή μπορεί κάθε τάξη να είναι ευτυχισμένη με τους περιορισμούς που τίθενται στην ελευθερία των μελών τους .

Την ευτυχία των πολιτών ο Πλάτων την βασίζει στην ύπαρξη τεσσάρων αρετών της σοφίας ,της ανδρείας ,της σωφροσύνης και της δικαιοσύνης .Η σοφία θα πρέπει να κατέχεται από τους άρχοντες για να μπορούν να κρίνουν σωστά .Η ανδρεία ορίζεται ως η ικανότητα των φυλάκων ,η οποία τους δίνει την δυνατότητα να διατηρούν πάντα την ορθή γνώμη για τους νόμους και για τα φοβερά ή όχι πράγματα .Η δε σωφροσύνη υπάρχει μέσα στην πολιτεία ως η αρμονία που επιτρέπει την ύπαρξη ομοφωνίας ανάμεσα στις τάξεις σχετικά με το ποιος θα πρέπει να έχει την εξουσία .Αυτό που απομένει για να ολοκληρωθεί η ιδεατή πολιτεία δεν μπορεί να είναι άλλο από τη δικαιοσύνη .Όπως όμως έχει ήδη αναφερθεί και επαναλαμβάνεται εδώ ,βασικό συστατικό στοιχείο της πολιτείας ,που ακολουθεί το δίκαιο ,είναι το να κάνει ο καθένας αυτό το οποίο από την φύση του προορίζεται να κάνει .Έτσι αν δεχτούμε ότι κάθε τάξη έχει την δική της αρετή δηλαδή οι δημιουργοί είναι σώφρονες ,οι φύλακες ανδρείοι  και οι κυβερνήτες σοφοί , η δικαιοσύνη (που αφορά ως αρετή και στις τρεις τάξεις) ισοδυναμεί με την γνώση από κάθε τάξη της θέσης της μέσα στην πολιτεία .

Η παιδεία έχει σημαντική θέση στη θεμελίωση της πολιτείας του Πλάτωνα .Η εκπαίδευση και η ανατροφή θα δημιουργήσουν ανθρώπους που θα μπορούν να διακρίνουν τι είναι καλό κ τι κακό τόσο μάλιστα που η νομοθεσία ,προφορική ή γραπτή ,να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα .Μέσα από την εκπαίδευση γίνεται φανερή η κλίση κάθε ατόμου και με βάση αυτήν γίνεται η ταξινόμηση του σε μία από τις τρεις τάξεις .Πρωταρχική όμως βάση ,πάνω στην οποία στηρίζεται η ταξινόμηση των πολιτών σε αυτές τις τάξεις ,λόγω προφανούς ψεύδους από το οποίο περικλείεται, είναι γνωστή ως «το γενναίον ψεύδος» .Σύμφωνα με αυτό οι πολίτες της ιδεατής πόλης ,της Καλλίπολης ,θα πρέπει να πεισθούν ότι είχε προεξοφληθεί το είδος του χαρακτήρα τους όταν βγήκαν από τα σπλάχνας της γης .Δημιουργώντας ο Θεός ανθρώπους τους φύλακες τους έφτιαξε από χρυσάφι ,τους επίκουρους από άργυρο και τους δημιουργούς από χαλκό και σίδηρο .

Αυτή η πρόταση του Πλάτωνα όπως όλοι καταλαβαίνουμε δεν είναι και τόσο ρεαλιστική .Η κατανομή των πολιτών στις τρεις αυτές τάξεις ,η οποία κατανομή βασίζεται σε ένα παραμύθι και ειδικά στις μέρες μας ,δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί .

Τα στενά όρια που περικλείουν την κάθε τάξη ακόμα και με την ύπαρξη των τεσσάρων αρετών ,είναι αδύνατο να μην προκαλέσουν κοινωνικές αναταραχές .Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα σοφών ανθρώπων οι οποίοι παρακλίνουν από τον «σωστό δρόμο» ψυχολογικά πιεζόμενοι από απαγορεύσεις και παρασυρμένοι από πολλών ειδών απολαύσεις .Επίσης στην τάξη των δημιουργών είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα βρεθεί ,αν όχι μία μεγάλη ,μία μικρή ομάδα ατόμων η οποία από κάποια επαγγελματική αποτυχία ,από κάποια απόφαση που τυχόν τους αδικεί θα επαναστατήσουν ζητώντας μερίδιο στην εξουσία .Είναι σίγουρο ακόμα ότι μία ομάδα πολιτών στους οποίους δίνεται αρκετή εξουσία ,όχι όμως πλήρης ,θα επαναστατήσει όταν ίσως θεωρήσει ότι οι διοικούντες δεν είναι αρκετά ικανοί ,για να πάρει στα χέρια της όλη την εξουσία .

Η συνέχιση του πολιτεύματος φαινομενικά εξασφαλίζεται ,ρεαλιστικά όμως η ιδανική πολιτεία μπορεί πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα να μετατραπεί είτε σε μοναρχία από αλαζόνες επίκουρους ,φύλακες είτε σε ολιγαρχία από τους ίδιους ,είτε σε αριστοκρατία από τους φύλακες είτε σε δημοκρατία και μάλλον οχλοκρατία από τους δημιουργούς .

Σειρά να απαντήσει στο χιλιουπομένο  ερώτημα έχει ο λαός !

Με μία γρήγορη ματιά στα πολιτεύματα που έχουν επιλεγεί από τα πλέον πολιτισμένα κράτη εδώ και πολλά χρόνια μία μόνο λύση μπορεί να μας αποκαλυφθεί ,το όνομα αυτής Δημοκρατία .Έστω και σε πολλές παραλλαγές (Βασιλευομένη ,Κοινοβουλευτική ,Πολίτευμα Κυβερνώσης Βουλής ,Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική ,Προεδρική ,Ημιπροεδρική ) το χαρακτηριστικό θεμέλιο της ,είναι η λαϊκή κυριαρχία ,είναι παντού αισθητό .Ο λαός επιλέγει αυτούς που τον κυβερνούν κάνοντας τα πράγματα πιο αντικειμενικά ,τα συμφέροντα όλων ικανοποιούνται εν δυνάμει πιο εύκολα ,σε συνδυασμό βέβαια με την ισότητα όλων απέναντι στους νόμους ,στο κράτος .Οι αρχές που διέπουν την Δημοκρατία εξασφαλίζουν την πιθανή ανέλιξη οποιουδήποτε το επιθυμεί ,όλοι έχουν ίση ψήφο όλοι μπορούν να δημιουργήσουν το δικό τους κόμμα για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και πάνω από όλα όλοι μπορούν να πουν ελεύθερα την γνώμη τους .Η ισότητα αυτή μόνο θετικά μπορεί να αναγνωστεί ,όλοι πρέπει να έχουν ισότητα ευκαιριών καθώς και  υποχρεώσεων .

Πιο συγκεκριμένα και μιλώντας για την Δημοκρατία στη χώρα μας ,την Προεδρευομένη κοινοβουλευτική ,οι θεμελιώδεις αρχές της ,οι οποίες είναι ενταγμένες στον πυρήνα του Συντάγματος και δεν αναθεωρούνται ,είναι οι εξής :

Δημοκρατική αρχή

Αντιπροσωπευτική αρχή

Κοινοβουλευτική αρχή

Αρχή του πολυκομματισμού

Αρχή της προεδρευομένης Δημοκρατίας

Αρχή της διάκρισης εξουσιών

Αρχή του κράτους δικαίου

Αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου

Όλα λοιπόν στην Δημοκρατία φαίνεται ότι είναι μία χαρά ,ότι όλα είναι σωστά αν όχι τέλεια και ίσως σε μία φιλοσοφική συζήτηση θα μπορούσε να υποστηριχθεί η παραπάνω άποψη ,η πραγματικότητα όμως λέει το αντίθετο .

Ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα της Δημοκρατίας είναι ότι δεν διασφαλίζει με ουσιαστικές και συμφέρουσες προς το κοινό όφελος διατάξεις την ασφάλεια μα κυρίως την ουσιαστική λειτουργία των αρχών της .Τονίζω την λέξη «ουσιαστική» η έλλειψη της κάνει σαθρή την Δημοκρατία .

Πιο συγκεκριμένα το δημοκρατικό πολίτευμα προϋποθέτει την ύπαρξη τουλάχιστον δύο κομμάτων ανεξάρτητων μεταξύ τους (αρχή του πολυκομματισμού).Η αρχή αυτή όμως κανένα δημοκρατικό χαρακτήρα ,κανένα νόημα δεν έχει από την στιγμή που δεν ορίζεται και ένας ουσιαστικός τρόπος μέσα από τον οποίο τα κόμματα αυτά καθώς και όλα τα υπόλοιπα και πιθανόν λιγότερο ισχυρά θα μπορούν να γίνουν γνωστά και κυρίως οι ιδέες τους στο κοινό .

Στη σημερινή εποχή μόνο όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα μπορούν είτε να αγοράσουν χρόνο είτε να κερδίσουν τηλεοπτικό χρόνο μέσω των συμφερόντων που υπηρετούν ,αφήνοντας τους υπόλοιπους στην αφάνεια .Κατά συνέπεια και εκατό κόμματα να υπάρχουν αυτά που θα προβληθούν στο λαό ,αυτά για τα οποία το εκλογικό σώμα θα γνωρίσει πληροφορίες ,θα νιώσει οικειότητα θα είναι μετρημένα κόμματα που έχουν τα προαναφερθέντα «προσόντα» κλείνοντας έτσι τις εκλογές του ψηφοφόρου ,αφού δεν πρόκειται να ψηφίσει κάτι που δεν ξέρει με αποτέλεσμα της εγκαθίδρυσης μίας ρουτίνας πολιτικής επιλογής .Το παραπάνω μπορεί να υπάρχει λόγω της πλουτοκρατίας ,συνεχίζει όμως να ζει και να βασιλεύει εξαιτίας της αδιαφορίας της Δημοκρατίας ,της απάθειας της .Η Δημοκρατία δεν κάνει το παραμικρό για να σταματήσει την παρακμή της αρχής του πολυκομματισμού .Σύμφωνα με το άρθρο 5^Α του Συντάγματος «ο καθένας έχει δικαίωμα στην πληροφόρηση» ούτε και εδώ όμως θα μπορούσε να συμπεριληφθεί αυτή η αναγκαστική πολιτική υποχρέωση που θα έπρεπε να υπάρχει για να εξυπηρετείτε η παραπάνω αρχή .Το άρθρο είναι αόριστο και κυρίως αναφέρεται στο δικαίωμα που έχουν όλοι να αναζητήσουν ό,τι θελήσουν χωρίς να ορίζεται κάποιος κρατικός φορέας ο οποίος θα «βαρύνεται» με το καθήκον της πληροφόρησης και στην προκείμενη περίπτωση της πολιτικής πληροφόρησης .

Επίσης το γεγονός ότι το δημοκρατικό πολίτευμα προϋποθέτει τουλάχιστον δύο πολιτικά κόμματα υποδηλώνει ότι μπορεί να υπάρξει Δημοκρατία και με μόνο δύο κόμματα !!Η ίδια η Δημοκρατία όσο οξύμωρο και αν ακούγεται επιτρέπει την ύπαρξη ενός μη δημοκρατικού τρόπου διακυβέρνησης ,ο οποίος όπως βλέπουμε καθημερινά ,παράλληλα με την παραπάνω αντιδημοκρατική προώθηση προβάλλεται συνεχώς χωρίς να τιμωρείται κανείς .Όλοι αναφέρονται στο δικομματισμό που επικρατεί θεωρώντας τον ως φυσιολογικό .

Οι υπάλληλοι του δημοσίου ,των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης ,των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου κλπ δεν μπορούν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους να εκδηλώνονται υπέρ ή κατά κάποιου πολιτικού κόμματος ,πράγμα πολύ σωστό ρεαλιστικά όμως αστείο λόγω της αδιαφορίας της Δημοκρατίας .

Διευθυντές δημόσιων υπηρεσιών αντικαθίστανται με τον ερχομό νέας κυβέρνησης με συστηματικό ρυθμό ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια ,αλλά ακόμα και οι δημοτικές ,νομαρχιακές εκλογές ,οι λεγόμενες εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης μόνο αυτοδιοίκησης δεν είναι .Υποψήφιοι δήμαρχοι ,περιφερειάρχες ανακοινώνουν δημοσίως με ποια πολιτικά κόμματα συνεργάζονται ,ουσιαστικά σε ποια πολιτικά κόμματα είναι μέλη .Θα μου πείτε ότι είναι ακόμα υποψήφιοι έχει όμως καμία διαφορά ;Προφανές είναι ότι ο υποψήφιος δήμαρχος που κατεβαίνει στις εκλογές λέγοντας ότι τον στηρίζει το Α κόμμα και μετά την εκλογή του θα παραμείνει μέλος του κόμματος ,έστω και άτυπα .Έτσι ο δήμαρχος πλέον θα αποφασίζει με βάση τις απόψεις του κόμματος του γιατί αντίθετα θα χάσει την στήριξη από αυτό και έτσι στις επόμενες εκλογές μπορεί να μην ξανά εκλεγεί .

Η Δημοκρατία ορίζει κάτι για την αποφυγή των παραπάνω ;Όχι .

Όσα σκάνδαλα και να δημιουργηθούν όσοι ένοχοι και να αποκαλυφθούν η αρχή του κράτους δικαίου δεν κάνει κάτι για να τιμωρηθούν οι ένοχοι ,θέμα που δεν χρειάζεται ανάλυση καθώς το ζούμε καθημερινά .

Την αρχή του κράτους δικαίου όμως έρχεται να εξειδικεύσει και ίσως να συμπληρώσει η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου .Η αρχή αυτή κατοχυρώνεται μέσα από τις διατάξεις του Συντάγματος 1975/86/2001 .Τα σημαντικότερα όμως θέματα τα οποία ρυθμίζει η αρχή του κράτους δικαίου έμπρακτα όχι μόνο δεν θέτονται σε ισχύ αλλά παραμελούνται όλο και περισσότερο .Το άρθρο 16 παρ. 2 για παράδειγμα αναφέρει ότι η παιδεία αποτελεί την βασική αποστολή του κράτους .Τα άρθρα 21 και 22 κατοχυρώνουν την προστασία της οικογένειας και της εργασίας αντίστοιχα και το άρθρο 24 την προστασία του φυσικού και του πολιτιστικού περιβάλλοντος .Το εκπαιδευτικό σύστημα δημιουργεί αμόρφωτους πολίτες ,όχι τυπικά αφού πανεπιστήμια και οποιουδήποτε άλλου είδους σχολές γεμίζουν από σπουδαστές ,αλλά ουσιαστικά .Δεν δημιουργείται παιδεία και η έλλειψη  της εκδηλώνεται από τις κολλημένες κάτω από τα έδρανα του πανεπιστημίου τσίχλες μέχρι το ποσοστό παραβιάσεων του Κ.Ο.Κ που πολλές φορές οδηγούν και στο θάνατο .Η οικογένεια και ο γάμος θεωρούνται παλιομοδίτικα ,η ανεργία συνεχώς αυξάνεται και το περιβάλλον έρχεται στο προσκήνιο μόνο λόγω πυρκαγιών και άλλων καταστροφών .

Το ότι και για τα παραπάνω η Δημοκρατία δεν κάνει κάτι είναι και αυτό προφανές ,αλλά ακόμα  και συνεχείς προσπάθειες να γίνονται σημασία έχει ότι τελικά δεν δημιουργείται κάποιο αισθητό αποτέλεσμα ,ότι κράτος δικαίου και πόσο μάλλον κράτος κοινωνικού δικαίου δεν υπάρχει.

Η ανυπαρξία ουσίας στο πολίτευμα της Δημοκρατίας και γενικότερα όλα τα αρνητικά της προέρχονται από την αντίληψη που έχει και που επιβάλει στους πολίτες σχετικά με το δίκαιο και με το πώς αυτό προκύπτει .

Η Δημοκρατία παρουσιάζει το εξής παράλογο ,διακρίνει το δίκαιο με ποσοτικό και όχι με ποιοτικό χαρακτήρα .Δηλαδή δίκαιο είναι αυτό που επιθυμούν οι περισσότεροι .Θα μου πείτε ότι το να ψηφίζουν όλοι και η γνώμη των περισσοτέρων να επικρατεί ως ορθή είναι ο μόνος σωστός και δίκαιος τρόπος  ,αυτό εξάλλου συνέβαινε και στην αρχαία Ελλάδα όπου γεννήθηκε και η Δημοκρατία .Η αντίληψη αυτή έχει αρχικά σωστή βάση ,πριν όμως ασχοληθούμε με την ουσία αυτής της βάσης κρίσιμο είναι να αναφερθεί ο τρόπος με τον οποίο αυτή η αντίληψη έχει επιβληθεί .

Δεκαετίες προβάλλεται το εξής δίλημμα

      Ισότητα όλων ή δουλεία όλων ;

      Δημοκρατία ή  τυραννία ;

Προφανές είναι ότι όλοι προτιμούν την Δημοκρατία και την ισότητα όλων και ότι αυτή η προτίμηση είναι σωστή .Το θέμα όμως είναι ότι η ερώτηση αυτή κρύβει την μισή αλήθεια ,συγκρίνει την Δημοκρατία με κάτι κατώτερο χωρίς να αφήνει περιθώρια συζήτησης και αναζήτησης του καλύτερου ,με συνέπεια το μυαλό του πολίτη να μην προσπαθεί να βρει το καλύτερο αντιστεκόμενος μάλιστα σε αυτή την αναζήτηση .Ο κόσμος δεν συζητά για την Δημοκρατία φοβούμενος ότι με αυτή την ενέργεια αυτή δεν θα βρει το καλύτερο ,αφού όντας εγκλωβισμένος πνευματικά δεν μπορεί να το διακρίνει ,αλλά αντιθέτως θα αποτελέσει πρόσφορο έδαφος για τον ερχομό του χειρότερου .

Ας επανέλθουμε όμως στην προηγούμενη αντίληψη τονίζοντας για δεύτερη φόρα την ορθότητα της βάσης της .Αυτό που την καθιστά τελικά λανθασμένη είναι η απουσία ενός τεράστιου στοιχείου το οποίο στην αρχαία Ελλάδα θεωρούν ως δεδομένο ,την πολιτική παιδεία .Στην αρχαία Ελλάδα όλοι οι ψηφοφόροι εκ των οποίων προέκυπτε η σωστή απόφαση μέσω πλειοψηφίας ,ήταν γνώστες της πολιτική επιστήμης καθώς συνέχεια ασχολούνταν με αυτή .Από τότε  μέχρι σήμερα η Δημοκρατία δεν έχει ενδιαφερθεί καθόλου για την πολιτική διαπαιδαγώγηση των πολιτών της ,πράγμα αφάνταστα παράλογο καθώς η διαπαιδαγώγηση αυτή αποτελεί την μοναδική προϋπόθεση έτσι ώστε το πολίτευμα να λειτουργήσει ορθά .Η απουσία της πολιτική παιδείας προκαλεί τα προαναφερθέντα προβλήματα του πολιτεύματος  .Το αποτελειωτικό χτύπημα όμως σε αυτή την παρακμή δίνει το καθολικό δικαίωμα της ισότητας της ψήφου δημιουργώντας το εξής ανήθικο ,δίνει την ίδια πολιτική δύναμη σε ένα φοιτητή ιατρικής ,ο οποίος ζήτημα είναι να γνωρίζει τι είναι ένα προεδρικό διάταγμα ,και σε έναν καθηγητή πανεπιστημίου στο συνταγματικό δίκαιο .Η κατάσταση αυτή είναι ανήθικη όχι επειδή εξισώνεται ο κατώτερος με τον ανώτερο ,αλλά γιατί παρέχεται μεγάλη δύναμη και εξουσία σε άτομα που δεν μπορούν όχι απλά να την χρησιμοποιήσουν αλλά ούτε καν να την κατανοήσουν .Τώρα ίσως με χαρακτηρίσετε φασίστα που δεν θέλω να ψηφίζουν όλοι και φυσικά ότι είμαι κατά της Δημοκρατίας .Δεν λέω όμως ότι μόνο μία συγκεκριμένη τάξη θα έπρεπε να ψηφίζει ,αντίθετα αυτό που λέω είναι ότι όλοι πρέπει να διδάσκονται ,με τρόπο που θα ορίζει η πολιτεία ,την πολιτική επιστήμη έτσι ώστε να μπορούν να αξιοποιήσουν ,να χρησιμοποιήσουν προς όφελος τους την ψήφο τους .

Ο πολίτης ο οποίος δεν γνωρίζει κάτι για αυτά που ορίζει το Σύνταγμα ,για τις αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας ,του Πρωθυπουργού ,των βουλευτών και κυρίως δεν γνωρίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του δεν μπορεί να αγωνιστεί για αυτά ,να ψηφίσει το καταλληλότερο κόμμα ,την πιο σωστή επιλογή .Δεν μιλάω υποθετικά ,χρόνια τώρα παρατηρούμε αυτή την κατάσταση .Πολιτικά απαίδευτοι πολίτες αδιαφορούν για τις υποχρεώσεις τους σνομπάρουν την πολιτική για την κατάντια της ,ψηφίζοντας όμως ταυτόχρονα με συμφεροντολογικά κριτήρια συμβάλλοντας έτσι στην παρακμή της πολιτικής και κατά συνέπεια στην παρακμή της ζωής τους .

Η αδιαφορία των πολιτών για την πολιτική όσο παράλογο και αν φαίνεται προκύπτει από το ίδιο το πολίτευμα το οποίο αδιαφορεί για την πολιτική παιδεία των πολιτών .

Η ισότητα λοιπόν της ψήφου διαστρεβλώνει ακόμα περισσότερο τα πράγματα .Για να γίνει ακόμα πιο κατανοητό αυτό που λέω σκεφτείτε το εξής παράδειγμα μια παρέα πέντε ατόμων αποφασίζει να πάει μια εκδρομή με το αυτοκίνητο ενός από τους πέντε .Ξεκινούν για τον προορισμό τους και στη μέση της διαδρομής το αυτοκίνητο χαλάει και σταματάει .Και οι πέντε επιθυμούν να ολοκληρώσου την διαδρομή και να φτάσουν στον προορισμό τους ,κοιτούν λοιπόν την μηχανή και τα λοιπά λειτουργικά μέλη και ψηφίζουν για να αποφασίσουν τι θα κάνουν .Δύο οι οποίοι είναι μηχανικοί αυτοκινήτων προτείνουν να προσπαθήσουν να το βάλουν μπρος  στη κατηφόρα αφού όπως διαπίστωσαν το αυτοκίνητο δεν έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα ,ενώ οι υπόλοιποι τρεις λένε ,χωρίς να έχουν γνώσεις σχετικά με τα του αυτοκινήτου ,ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι για να το ξαναθέσουν σε λειτουργία γιατί η ζημιά που διέκριναν είναι πολύ σοβαρή και έτσι προτείνουν να αφήσουν το αυτοκίνητο εκεί που είναι και να γυρίσου στα σπίτια τους με ταξί .Με δεδομένο ότι ισχύει η δημοκρατική αρχή της ισότητας της ψήφου και την πλειοψηφίας έχουμε δύο ψήφους υπέρ της προσπάθειας και τρεις κατά ,γεγονός που οδηγεί στην ματαίωση της εκδρομής καθώς η γνώμη των περισσοτέρων επιβλήθηκε ως σωστή .Η άγνοια λοιπόν των τριών στέρησε την εκδρομή από την παρέα άρα και από τους εαυτούς τους ,τους οδήγησε στην λάθος επιλογή .Αν όμως ήταν όλοι γνώστες του μηχανισμού του αυτοκινήτου η απόφαση αν δεν ήταν η σωστή ,θα ήταν αρκετά καλή ώστε να τους φέρει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα ,πράγμα που θα ωφελούσε όλους.

Η ισότητα αυτή όμως έχει οδηγήσει και στην εμφάνιση άλλων παράλογων καταστάσεων .Στο όνομα αυτής διεκδικούνται και τελικά καταλαμβάνονται θέσεις από πολίτες που εκ των πραγμάτων δεν είναι ικανοί να τις υπηρετήσουν .Είναι εξόφθαλμα παράλογο η Δημοκρατία να δίνει την δυνατότητα σε ένα δικηγόρο να καταλάβει την θέση του υπουργού υγείας ,σε ένα ιατρό την θέση του υπουργού γεωργίας ,σε ένα ανειδίκευτο ,οποίος απλώς έχει πατέρα πρώην πρωθυπουργό και έχει υπηρετήσει τυφλά τις ανάγκες ενός κόμματος ,να καταλάβει την θέση του πρωθυπουργού .Η ισότητα εξουδετερώνει ,χωρίς κάποιο λόγο την γνωστική ανισότητα και η ανυπαρξία πολιτικής αλλά και γενικότερης παιδείας καθιστά ανίκανο το ευρύ κοινό να αντισταθεί ,να εναντιωθεί σε αυτή την κατάσταση και να προσπαθήσει να την αλλάξει .

Με μία φράση θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Δημοκρατία λάμπει αλλά δεν είναι χρυσός .Το άριστο ,και μάλιστα η παιδεία που μέσα από αυτή βγαίνει ,δεν ενδιαφέρουν την Δημοκρατία η οποία διατηρεί τους πολίτες σε μία απάθεια εφησυχάζοντας τους με τα ανούσια ,στην πραγματικότητα ,δικαιώματα που τους προσφέρει αλόγιστα .Πως ωφελεί η ισότητα ψήφου αν δεν ξέρω και δεν μου προσφέρεται καν η γνώση για να μάθω πως και ποιον να ψηφίσω ,πως ωφελεί η ελευθερία λόγου από την στιγμή που ο λόγος μου δεν ακούγεται κλπ.

Το τέλειο πολίτευμα θα πρέπει να βασίζεται στην παιδεία ,να στοχεύει στο άριστο ,να αντιμετωπίζει όλους τους πολίτες ως ίσους αλλά και να δίνει τα περιθώρια σε όσους το επιθυμούν να ξεχωρίσουν ,μέσα από αντικειμενικές διόδους ,και βραβεύοντας αυτό το ενδιαφέρον ,να εγγυάται την ύπαρξη του κράτους δικαίου και να εξασφαλίζει την συνέχισή του ,την συνέχιση της δικαιοσύνης .

Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά απαντούν στην Δημοκρατική Αριστοκρατία .

Η Δημοκρατική Αριστοκρατία είναι το μοναδικό πολίτευμα που λειτουργεί με βάση την παιδεία στοχεύοντας πάντα στο άριστο .Η πολιτική αυτή παιδεία είναι υποχρεωτικό να παρέχεται να όλους ,λειτουργεί ως μοχλός του πολιτεύματος και κατά συνέπεια της κοινωνίας μέσω των πολιτών οι οποίοι με την θέλησή τους ,σκοπίμως κόπιασαν για να την αποκτήσουν .

Λίγο πιο συγκεκριμένα κατά το πολίτευμα αυτό θέση στα αξιώματα ,στην εξουσία έχουν μόνο αυτοί που το επιθυμούν και κοπιάζουν πνευματικά  ,δεν παρέχονται αξιώσεις για την απόκτηση μίας θέσης ανεξέλεγκτα και αδιάκριτα .Θέση στην ζωή του δήμου έχουν μόνο οι πολίτες οι οποίοι με βάση ένα αντικειμενικό κριτήριο έχουν τα προσόντα κυρίως την ψυχικοπνευματική θέληση να προσφέρουν .Δεδομένο είναι φυσικά ότι αυτή η δυνατότητα απόκτησης ενός αξιώματος δίνεται σε όλους τους πολίτες.

Δημοκρατική λοιπόν καθώς όλοι οι έχουν τις ίσες και ίδιες ευκαιρίες να διεκδικήσουν την εξουσία ,Αριστοκρατία διότι μόνο οι άριστοι από αυτούς τελικά διεκδικούν και την αποκτούν .Ακούγοντας ότι μόνο οι άριστοι αποκτούν την εξουσία θα νομίζετε ότι μιλάμε για ένα ολιγαρχικό και πάντως όχι δημοκρατικό πολίτευμα .Η παραπάνω εντύπωση αφενός δημιουργείται δικαιολογημένα αφετέρου δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα καθώς όσο και αν ακούγεται αντιφατικό με τα προαναφερθέντα όλοι οι πολίτες έχουν δύναμη ,πολιτική δύναμη .

Η διαφορά της Δημοκρατικής Αριστοκρατίας από την Δημοκρατία είναι ότι στην μεν Δημοκρατία όλοι είναι ίσοι πολιτικά π.χ ένας που αδιαφορεί για τα πολιτικά ,είτε γιατί δεν θέλει να ασχοληθεί ,αφού όπως έχει ήδη αναφερθεί η Δημοκρατία δεν προωθεί την πολιτική παιδεία ,είτε γιατί δεν έχει καταφέρει να ασχοληθεί ,έχει την ίδια δύναμη με κάποιον που ασχολείται και έχει σπουδάσει την επιστήμη .Στην Δημοκρατική Αριστοκρατία όλοι δέχονται την υποχρεωτική ,έως ένα στάδιο ,πολιτική παιδεία .Ξεκινούν δηλαδή από την ίδια αφετηρία και άρα έχουν την ίδια δύναμη ,δίνεται όμως η δυνατότητα ,σε όσους ενδιαφέρονται σοβαρά να ασχοληθούν εκτενέστερα με την πολιτική επιστήμη και κατά συνέπεια με την αξία τους να αποκτήσουν μεγαλύτερη πολιτική δύναμη από εκείνους που αδιαφορούν ή που ενδιαφέρονται λιγότερο .

Το εκπαιδευτικό σύστημα λοιπόν και το περιεχόμενό του παίζουν τον κυριότερο ρόλο στην πολιτική παιδεία του παιδιού του μελλοντικού πολίτη .Το σύστημα αυτό επί Δημοκρατίας παράγει ουσιαστικά απαίδευτους και αμόρφωτους πολίτες οι οποίοι μετά από την ολοκλήρωση των υποχρεωτικών τους σπουδών δεν συγκρατούν καμία γνώση ούτε χρήσιμη ούτε καν εγκυκλοπαιδική ,παρά μόνο στοχεύουν  στην εισαγωγή τους σε κάποιο πανεπιστήμιο ,σε κάποια σχολή ,μα κυρίως στο κοινωνικό βόλεμα ,πολλές φορές και μέσα από ματαιόδοξους δρόμους .Ένας τελειόφοιτος γυμνασίου δεν γνωρίζει την γλώσσα και κυρίως την ιστορία του έτσι ώστε να διεκδικήσει ,μόνο αυτός που μαθαίνει την βασιλική του καταγωγή μάχεται για την θέση του στον θρόνο .

Τελειώνοντας το σχολείο κανείς δεν γνωρίζει με τι θέλει να ασχοληθεί στη ζωή του και πόσο μάλλον ποια ασχολία ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής .Κανείς δεν γνωρίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του .

Το εκπαιδευτικό σύστημα της Δημοκρατικής Αριστοκρατίας εμφανίζεται με αρκετές διαφορές .Αποτελείται από 3 στάδια τα οποία έχουν ως στόχο την ολοένα και καλύτερη πολιτική παιδεία του μαθητή-πολίτη .

1^ο στάδιο

α΄ μέρος  4-6 ετών

Το στάδιο αυτό περιλαμβάνει την διδασκαλία των Μύθων του Αισώπου σε συνδυασμό με βασικές γνώσεις της μουσικής ,της ζωγραφικής και της γλυπτικής .Η διδασκαλία αυτή θα πραγματοποιείται σε χαλαρούς ρυθμούς ,ευχάριστα κάνοντας τα παιδιά να γοητευθούν από την μάθηση και να αποκτήσουν θέληση να μάθουν περισσότερα ,να γίνουν καλύτεροι .Κύριο σημείο της εκπαίδευσης είναι το μάθημα της «ελεύθερης ώρας» κατά το οποίο τα παιδιά σε κατάλληλα διαμορφωμένα με σκοπό την εξωτερίκευση των γνώσεων που έλαβαν .

β΄ μέρος 7-15 ετών

Τα χρόνια αυτά είναι τα σημαντικότερα χρόνια στα οποία ουσιαστικά δημιουργείται ο χαρακτήρας των παιδιών .Για τον παραπάνω λόγο απαιτείται η καλλιέργια της κριτικής ικανότητας σε συνδυασμό με την κατάλληλη παροχή γνώσης .

Πιο συγκεκριμένα η εκπαίδευση σε αυτό το στάδιο θα αποτελείται από την διδασκαλία της ελληνικής μυθολογίας ,της ελληνικής από τα αρχαία χρόνια μέχρι τα νεότερα χρόνια επικεντρωμένη σε εθνικά παραδείγματα ανδρείας ,ήθους ,πολιτιστικής δημιουργίας ,διπλωματικής ευφυΐας   και πάνω από όλα φιλανθρωπικής ευαισθησίας .

Τα εκπαιδευτικά αυτά χρόνια θα παρέχουν επίσης ουσιαστικές και χρήσιμες γνώσεις της γενικότερης ιστορίας των γειτονικών και όχι μόνο πολιτισμών/κρατών ,των μαθηματικών ,της γεωγραφίας ,της χημείας ,της μουσικής ,της αστρονομίας ,της φιλοσοφίας ,της φιλολογίας καθώς και της βιολογίας .Η ακόμα πιο ξεχωριστή και σημαντική παροχή είναι αυτή του επαγγελματικού προσανατολισμού και των πρώτων νομικών-πολιτικών γνώσεων .Ως νομικές-πολιτικές γνώσεις εννοώ αυτές που πρωταρχικά αφορούν στην κοινωνία όπως συνταγματικό δίκαιο ,γενικές αρχές αστικού και ποινικού δικαίου αλλά και εγκληματολογία και κοινωνιολογία .

Το στάδιο αυτό είναι υποχρεωτικό και με την ολοκλήρωσή του κατοχυρώνεται η μία ψήφος ,η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί μετά τα 21 χρόνια .

2^ο στάδιο 16-18 ετών

Αυτό το εκπαιδευτικό στάδιο θα αποτελείται από εκτενέστερη διδασκαλία του επαγγελματικού προσανατολισμού και των νομικών .Η παρακολούθηση αυτού του σταδίου είναι προαιρετική αλλά ισοδυναμεί με την απόκτηση της διπλής ισχύς της ψήφου .

Αυτό το εκπαιδευτικό επίπεδο ολοκληρώνει τον μαθητή ,ο οποίος απομακρύνεται από την εφηβεία ,πλησιάζει στην ενηλικίωση και ταυτόχρονα τον φέρνει πολύ κοντά στις ανάγκες της πραγματικής ζωής .

3^ο στάδιο 19-20 ετών

Αυτό είναι το τρίτο και τελευταίο στάδιο της Δημοκρατικής Αριστοκρατίας το οποίο καθιστά τον ενήλικο πλέον μαθητή έναν ολοκληρωμένο γνωστικά και πνευματικά πολίτη .Σε αυτό το στάδιο πραγματοποιείται βαθιά πλέον διδασκαλία την νομικής-πολιτικής αλλά και της φιλοσοφίας .Και αυτό το στάδιο είναι προαιρετικό και με την ολοκλήρωσή του ο πολίτης αποκτά το δικαίωμα της τριπλής ισχύς της ψήφου του.

Να σημειωθεί ότι και στα 3 στάδια οι μαθητές θα φορούν σχολική ενδυμασία .Ο ρουχισμός αυτός θα παρέχεται από το κράτος στους μαθητές θα υπάρχει σε τρεις συνδυασμούς καθημερινούς ,έναν επίσημο και ένα αθλητικό .Με αυτό τον τρόπο θα μεταδίδεται η αίσθηση ισότητας στους μαθητές προωθώντας ταυτόχρονα ένα αντικαπιταλιστικό μήνυμα .Η ποικιλία θα καταπολεμά τον αυστηρό κομφορμισμό  και τις συνέπειες του.

Τα στάδια αυτά  της Δημοκρατικής Αριστοκρατίας διαχωρίζουν τον κάθε πολίτη ανάλογα με το ενδιαφέρον του για τα κοινά ,το οποίο εκφράζεται μέσα από την επιλογή του να συνεχίσει ή όχι στο 2^ο ή μέχρι και το 3^ο στάδιο .Το εκπαιδευτικό αυτό σύστημα τοποθετεί τους πάντες στην ίδια θέση θεωρώντας τους ίσους φροντίζει όμως και επιβραβεύει εκείνους που πραγματικά ενδιαφέρονται και θέλουν να μορφωθούν περισσότερο ,για να μπορέσουν να προσφέρουν .Ξεκινούν όλοι από το ίδιο σημείο με τις ίδιες δυνατότητες ,χωρίς διακρίσεις όποιοι θέλουν προχωρούν ,οι υπόλοιποι μένουν πίσω.

Στόχος αυτού του συστήματος είναι να ξεχωρίσουν οι ενεργοί ,με ανησυχίες ,πολίτες από τους αδιάφορους αλλά κυρίως να προσφερθεί χρήσιμη ,ουσιαστική γνώση ώστε να δημιουργηθεί παιδεία .Αξίζει να αναφερθεί ότι μπορεί κάποιος ,ο οποίος στα νιάτα του δεν τον απασχολούσαν τα κοινά σε μεγαλύτερη όμως ηλικία άρχισαν να τον ενδιαφέρουν ,να πάρει μέρος στο 2^ο ή 3^ο στάδιο όταν το θελήσει δίνοντας τις προαπαιτούμενες εξετάσεις επαναπροσδιορίζοντας τη δύναμή του στην κοινωνία με την ενδεχόμενη επιτυχία του.

Η αναφορά του εκπαιδευτικού συστήματος πριν τις θεμελιώδεις  αρχές της Δημοκρατικής Αριστοκρατίας είναι σκόπιμη, η βάση μιας κοινωνίας ,ενός πολιτεύματος είναι η παιδεία ,χωρίς αυτή δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτα όσο σωστό και αν είναι.

Η Δημοκρατική Αριστοκρατία είναι η εξέλιξη της Δημοκρατίας του σήμερα της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας ,του κοινοβουλευτισμού .Αυτό σημαίνει ότι πολλά πράγματα ,θα τα ορίσω ως αυτονόητα της εποχής μας δεν αναφέρονται ή σχολιάζονται λόγο του προαναφερθέντος χαρακτήρα τους .

Πολλές αρχές επίσης της Δημοκρατικής Αριστοκρατίας έχουν την ίδια ονομασία με θεμελιώδεις αρχές της Δημοκρατίας ,στην ουσία τους όμως είναι πολύ διαφορετικές ,θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για δύο αυτοκίνητα με το ίδιο αμάξωμα αλλά με διαφορετικό κινητήρα ,λάστιχα ,αναρτήσεις κλπ.

Η αρχή της Δημοκρατίας

Οι πολίτες είναι αυτοί ,οι οποίοι αφού αυτοπροσδιοριστούν κοινωνικά μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα ,αποφασίζουν για το μέλλον της χώρας μέσα από την διαδικασία των εκλογών .Η θέληση των πολιτών ,της κοινωνίας ταυτίζεται με τη θέληση της πλειοψηφίας .Η αρχή αυτή με άλλα λόγια κατοχυρώνει την λαϊκή κυριαρχία .Προϋπόθεση της παραπάνω αρχής είναι η ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση αυτής της κυριαρχίας .Όπως στην Δημοκρατία έτσι και εδώ οι βουλευτές εκλέγονται με καθολική ψηφοφορία από τον λαό και η κυβέρνηση πρέπει να διαθέτει την εμπιστοσύνη της βουλής .

Στην αρχή αυτή εμπεριέχεται και η αρχή της πλειοψηφίας ,όπως είναι φυσικό ,η οποία διαφοροποιείται από την ομώνυμη της Δημοκρατίας εξαιτίας του εκπαιδευτικού συστήματος καθώς η πλειοψηφία προέρχεται από ενσυνείδητα μέλη της κοινωνίας .Κατά συνέπεια στην Δημοκρατική Αριστοκρατία η γνώμη των πολλών αγγίζει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό το καλό της κοινωνίας αναδεικνύοντας έτσι την ουσία της αρχής της Δημοκρατίας .

Αξίζει να σημειωθεί ότι η συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες είναι υποχρεωτική και ότι η αποχή από αυτές επιφέρει αφαίρεση του δικαιώματος του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι για 15 χρόνια .

Αντιπροσωπευτική αρχή

Η άμεση Δημοκρατία είναι ανέφικτη ακόμα και στην Δημοκρατική Αριστοκρατία όχι όμως λόγο της ανυπαρξίας πολιτικής παιδείας ,αφού αυτή υπάρχει αλλά για πρακτικούς λόγους που αφορούν στο μέγεθος του εκλογικού σώματος .Είναι πρακτικά αδύνατο να συζητήσουν και στη συνέχεια να πάρουν μία απόφαση όλοι οι πολίτες ακόμα και σε μία μικρή χώρα όπως η δική μας .

Κατά συνέπεια οδηγούμαστε στην έμμεση Δημοκρατία η οποία παίρνει μορφή μέσα από την αρχή αυτή .Η αντιπροσωπευτική αρχή είναι η Βουλή ,οι βουλευτές .

Ο αντιπρόσωπος λοιπόν του λαού αποκτώντας τον τίτλο αυτό οφείλει να προσφέρει τα μέγιστα στην κοινωνία .Για να μπορεί κάποιος να εκλεγεί ως βουλευτής στην Δημοκρατική Αριστοκρατία και έτσι να προσφέρει ,θα πρέπει να πληρεί κάποιες προϋποθέσεις .

Πιο συγκεκριμένα για να μπορέσει κάποιος πολίτης να θέσει υποψηφιότητα για βουλευτής αρχικά θα πρέπει να έχει περάσει επιτυχώς και τα τρία εκπαιδευτικά στάδια .Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφερθεί ότι το τρίτο εκπαιδευτικό στάδιο δίνει στον πολίτη πέρα από το δικαίωμα της τριπλής ισχύς της ψήφου και το δικαίωμα του εκλέγεσθαι σε αντίθεση με αυτό του εκλέγειν που δίνεται σε όλους τους πολίτες με τις διακυμάνσεις που έχουν ήδη αναφερθεί .Επίσης ο πολίτης θα πρέπει να έχει λευκό ποινικό μητρώο και να μην εκρεμούν στο πρόσωπό του διαφόρου είδους χρέη .

Στην Δημοκρατία η δυνατότητα εκλογής είναι απεριόριστη ,μπορεί δηλαδή ο πολίτης να διατελεί χρέη βουλευτή επί π.χ 20 συναπτά έτη ,γεγονός που φαίνεται σωστό ,δημοκρατικό και είναι ,κρύβει όμως κάτι πολύ κατ’ουσίαν αντιδημοκρατικό.

Ένα σωστό πολίτευμα θα πρέπει να παράγει πολίτες με φιλοδοξίες ,με δημιουργικότητα ,με θέληση για  προσφορά .Όλα τα παραπάνω όμως χάνονται όταν έρθει η σιγουριά ,η ρουτίνα ,όταν δηλαδή η προσφορά γίνεται καριέρα .Παρατηρείται το φαινόμενο της ύπαρξης του πολίτη που εκλέγεται για πρώτη φορά ,θέλει να βοηθήσει όσο όμως περνούν τα χρόνια και η πρώτη φορά γίνεται τρίτη και τέταρτη ,από ανήσυχος μετατρέπεται σε επαγγελματίας βουλευτής θίγοντας έτσι και την αντιπροσωπευτική αρχή καθώς αυτή εγκαθιδρύει  ένα λειτούργημα και όχι ένα επάγγελμα .Ένα ακόμα κακό που δημιουργεί ο «θεσμός» του επαγγελματία βουλευτή είναι ότι εμποδίζει την ανανέωση της πολιτικής σκέψης της κοινωνίας ,αφού αποκτά και πολλές φορές επιδιώκει να αποκτήσει ένα εκλογικό fan club θα λέγαμε το οποίο αδυνατεί να εντοπίζει νέα πολιτικά μυαλά ,νέους αντιπροσώπους ίσως μίας καλύτερης άποψης.

Στην Δημοκρατική Αριστοκρατία το παραπάνω δυσάρεστο μειώνεται όσο το δυνατόν περισσότερο αρχικά με την προώθηση των ενσυνείδητων πολιτών μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα και στην συνέχεια με την αρχή της εκλογικής παύσης .

Σύμφωνα με την αρχή αυτή ο κάθε πολίτης μπορεί να εκλεγεί βουλευτής μόνο σε τέσσερις συνεχόμενες διαδικασίες όπου μετά από αυτές για τα επόμενα πέντε χρόνια δεν θα δικαιούται να ξαναεκλεγεί .Όταν περάσει η πενταετία επανέρχεται το δικαίωμα του εκλέγεσθαι και πάλι για τις επόμενες τέσσερις εκλογικές διαδικασίες όπου μετά από αυτές επανέρχεται η πενταετής παύση .Για παράδειγμα ο Χ εκλέγεται βουλευτής το 2000 για πρώτη φορά ,το 2004 για δεύτερη ,το 2008 για τρίτη και το 2011 για τέταρτη φορά .Από τις επόμενες εκλογές και για πέντε οκτώ χρόνια δεν θα έχει το δικαίωμα του εκλέγεσθαι και μετά πάλι από την αρχή .Αναφέρω τέσσερις εκλογικές διαδικασίες και όχι τέσσερις τετραετίες ,αφού η κάθε Βουλή «ζει» τέσσερα χρόνια ,γιατί το γεγονός της συντομότερης διάλυσης της δείχνει ότι ή τα μέλη αυτής δεν λειτούργησαν σωστά ή οι νέες συνθήκες δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν από αυτά και κατά συνέπεια η πολιτική σκέψη θα πρέπει να ανανεωθεί .Η αρχή αυτή δεν αναφορά στους πολιτικούς αρχηγούς παρά μόνο όταν αυτοί χάσουν την ιδιότητα τους και γίνουν απλοί βουλευτές ενός κόμματος .

Το φαινόμενο του επαγγελματία βουλευτή μειώνεται και με τις αρχές της τριετούς εργασίας και της αναλογικής πληρωμής .Στην Δημοκρατία παρατηρούμε αν όχι όλοι ,πολλοί βουλευτές να μην έχουν δουλέψει ούτε μία μέρα στη ζωή τους ,να μην έχουν αγωνιστεί για την διαβίωσή τους και να τρώνε από τα έτοιμα ,τρόπο ζωής που υιοθετούν και μετά την εκλογή τους .Πως όμως μπορεί ένας τέτοιος μαλθακός και όχι μόνο άνθρωπος να παλέψει για τα δικαιώματα άλλων και γενικά ν αναλάβει ηγετικές θέσεις ;Παρατηρείται επίσης πολλοί πολίτες να επιλέγουν να ακολουθήσουν μία πολιτική καριέρα μόνο και μόνο για να αποκομίζουν το μεγάλο χρηματικό ποσό της πληρωμής του βουλευτή ,πολίτες που τις περισσότερες φορές αποτελούν μέλη και της προηγούμενης κατηγορίας .

Η αρχή της τριετούς εργασία λοιπόν προσπαθεί να εξαλείψει το φαινόμενο του ανεπάγγελτου βουλευτή ορίζοντας ότι για να μπορέσει να θέσει υποψηφιότητα ο πολίτη θα πρέπει να έχει δουλέψει τουλάχιστον τρία χρόνια στη ζωή του .Θα μου πείτε τώρα ότι αυτή η αρχή δεν συμβαδίζει με την εποχή μας όπου η ανεργία καλπάζει .Θα σας πω ότι δουλειά δεν είναι μόνο αυτή του δικηγόρου ή του γιατρού αλλά και του δασοκόμου ,του αγρότη αλλά και το ότι ο αγωνιστής πολίτης ακόμα και αν έκανε αρχικά μία λάθος επιλογή θα προσπαθήσει να βρει μία δουλειά η οποία θα του εξασφαλίζει τουλάχιστον τα αναγκαία .Στην εποχή μας όλοι θέλουν να γίνουν ή γιατροί ή δικηγόροι αλλά και κάτι άλλο να γίνουν δεν καταδέχονται να ασχοληθούν με κάτι «κατώτερο» στην περίπτωση που το επάγγελμά που σπούδασαν τους κρατά στην ανεργία .Παλαιότερα έβλεπες μόνο Έλληνες στα χωράφια ,τώρα ή αρχιτέκτονας στη Θεσσαλονίκη ή άνεργος .Δεν βρίσκει δουλειά ο Αθηναίος και σκέφτεται να πάει να δουλέψει γκαρσόνι στην Γερμανία και όχι να μαζεύει πορτοκάλια στην Πελοπόννησο.

Το δεύτερο προαναφερθέν κακό μειώνει η αρχή της αναλογικής πληρωμής .Σύμφωνα με την αρχή αυτή ο βουλευτής θα αμείβεται με ποσό ίσο με το τριπλάσιο της αμοιβής του από την τελευταία του εργασία με ανώτατο όριο της τέσσερις χιλιάδες ευρώ .Για παράδειγμα βουλευτής εργαζόταν πριν την εκλογή του με αμοιβή 500 ευρώ και μετά την εκλογή του θα παίρνει 1500 ευρώ ενώ βουλευτής που πριν την εκλογή του έβγαζε 2000 ευρώ μετά από αυτή θα παίρνει 4000 .

Θα σκεφτείτε όμως ότι τα πολλά λεφτά που παίρνουν σήμερα οι βουλευτές τα χρησιμοποιούν για να πληρώσουν ανάγκες τους π.χ μεταφορά για βουλευτές εκτός Αθήνα ς ,ενοικίαση σπιτιού στην Αθήνα από τους ίδιους κ.α αλλά και για να μην δωροδοκούνται και έτσι να ασκούν αμερόληπτα τα καθήκοντά τους .Η ιστορία όμως έχει δείξει ότι όχι απλά δωροδοκούνται και δεν είναι αμερόληπτοι αλλά και ότι η μεγάλη τους πληρωμή τους κάνει ακόμα πιο άπληστους ,ειδικά στις περιπτώσεις των βουλευτών που από εκεί που δεν δούλευαν καν ,ακολουθώντας δημαγωγικές παρά δημοκρατικές διαδικασίες ,βρέθηκαν να λαμβάνουν ποσά άνω των 5000 ευρώ .

Σχετικά με τις ανάγκες που ικανοποιεί μέρος των χρημάτων ,η Δημοκρατική Αριστοκρατία προτείνει κάτι ξεκάθαρα δημοκρατικό αλλά και μη ζημιογόνο για το κράτος .Πιο συγκεκριμένα το πολίτευμα θα πρέπει να πληρώνει το ίδιο τις ανάγκες των βουλευτών και όχι να τους δίνει λεφτά δείχνοντας τους τον δρόμο προς την ανεργία .Για παράδειγμα οι βουλευτές εκτός Αθήνας παίρνουν χρήματα για να νοικιάζουν σπίτι σε αυτήν και έτσι να μπορούν να παρακολουθούν τις εργασίας της Βουλής .Το ποσό που παίρνουν είναι περίπου 1000 ευρώ ας πούμε για 12 μήνες και ας υποθέσουμε ότι το παίρνουν 200 βουλευτές ,έχουμε λοιπόν να ασχοληθούμε με το ποσό των 2400000 ευρώ και αυτό για ένα χρόνο .Με τα ίδια χρήματα και αν όχι με τα ίδια αλλά με τα χρήματα δύο ετών θα μπορούσε να κτιστεί ένα κτίριο 300 δωματίων για τον ίδιο σκοπό .Αντί να δίδονται λεφτά για τις μεταφορές να δίδονται δωρεάν εισιτήρια κλπ .

Το παράλογο της τοποθέτησης στην θέση π.χ του υπουργού υγείας ενός δικηγόρου ,που παρατηρούμε στην Δημοκρατία έρχεται να σταματήσει η αρχή της ειδικότητας .Σύμφωνα με την αρχή αυτή όπως γίνεται κατανοητό υπουργικές θέσεις μπορούν να λαμβάνουν μόνο άτομα που το επάγγελμά τους σχετίζεται με την εκάστοτε θέση π.χ μόνο γεωπόνος μπορεί να γίνει υπουργός αγροτικής ανάπτυξης ,γιατρός να γίνει υπουργός υγείας κλπ. Επίσης υπουργικές και την πρωθυπουργική θέση καταλαμβάνουν μόνο πολίτες που προέρχονται από εκλογές.

Τέλος ο πολίτης για να θέσει υποψηφιότητα θα πρέπει να έχει περάσει τα 35 χρόνια.

Κοινοβουλευτική αρχή

Συνέπεια της αντιπροσωπευτικής αρχής αποτελεί η κοινοβουλευτική καθώς βουλευτές χωρίς κοινοβούλιο δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν .Η αρχή αυτή λοιπόν εγκαθιδρύει την Βουλή και κατ’επέκταση της Κυβέρνησης και οι δύο προερχόμενες άμεσα από το εκλογικό σώμα .Μετά τις εκλογές το κόμμα με τις περισσότερες ψήφους σχηματίζει Κυβέρνηση η οποία νομιμοποιείται μέσα από την ψήφο εμπιστοσύνης .

Αρχή του πολυκομματισμού

Το δημοκρατικό πολίτευμα προϋποθέτει την ύπαρξη τουλάχιστον δύο πολιτικών κομμάτων όπως έχει ήδη αναφερθεί ,η Δημοκρατική Αριστοκρατία όμως απαιτεί το λιγότερο τέσσερα ,ούτε δύο ,ούτε τρία κόμματα μπορούν να υπηρετήσουν δημοκρατικά την κοινωνία όσο και αν η διαφορά από το δύο στο τέσσερα φαίνεται μικρή .

Το πολιτικό κόμμα λοιπόν αποτελεί μία ένωση Ελλήνων πολιτών μόνο του 3^ουεκπαιδευτικού σταδίου ,με σκοπό την αντιπροσώπευση του λαού ,την έκφραση της θέλησής του.

Η δημιουργία του δεν απαιτεί χρήματα αλλά αρχικά 50 πολίτες του 3^ου σταδίου με καθαρό ποινικό μητρώο και χωρίς χρέη ,οι οποίοι με την κοινή τους θέληση θα προβούν σε αυτήν .

Η ύπαρξη κομμάτων είναι συστατικό στοιχείο απαραίτητο για την λειτουργία του πολιτεύματος ,η παρεκτροπή όμως της παραπάνω αλήθειας αποτελεί συστατικό στοιχείο της παρακμής της Δημοκρατίας .

Η ταύτιση των πολιτών με τα κόμματα έχει οδηγήσει στην φιλαθλοποίηση της πολιτικής ζωής της κοινωνίας .Πολίτες συχνά αναφέρουν «θέλω να κερδίζει το κόμμα μου!» , «εγώ θα είμαι το τάδε κόμμα για μία ζωή!» και άλλα αντίστοιχα ξεχνώντας ότι σκοπός των εκλογών δεν είναι να κερδίσει ένα κόμμα αλλά να βρεθούν εκείνοι που μάλλον θα μπορούν ευκολότερα να λύσουν τα προβλήματά της κοινωνίας .

Στο ποδόσφαιρο ακολουθείς μία ομάδα και θέλεις να κερδίζει αυτή συνέχεια ανεξάρτητα με το αν άλλαξαν οι παίχτες ,ο προπονητής κλπ .Στην πολιτική όμως η αλλαγή «παίχτη λη προπονητή» μπορεί να σημαίνει και την αλλαγή απόψεων ,η οποία αλλαγή μπορεί να μην φαίνεται στον ανυποψίαστο και έτσι να ξεγελαστεί .Οι συνθήκες αλλάζουν ,τα προβλήματα διαφέρουν και γι’αυτό οι απόψεις μας οι επιλογές μας πρέπει να επανεξετάζονται .Η παιδεία λοιπόν της Δημοκρατικής Αριστοκρατίας θα πρέπει να προωθεί να την παραπάνω άποψη αλλά και από μόνοι τους οι πολίτες ,μέσα από την ενασχόλησή τους με την πολιτική αναζήτηση που προσφέρει το εκπαιδευτικό σύστημα θα φεύγουν από το κλίμα του φιλάθλου πολιτικού κόμματος και θα μετατρέπονται σε σκεπτικούς πολίτες που νοιάζονται για το καλό της πατρίδας τους .

Στο παραπάνω κακό συμβάλει και η ύπαρξη νεολαίων κομμάτων .Στην Δημοκρατική Αριστοκρατία οι νεολαίες των κομμάτων κρίνονται παράνομες και βαθύτατα αντιδημοκρατικές καθώς το μόνο που κάνουν είναι να εκμεταλλεύονται την απειρία των νέων και ουσιαστικά να τους προσηλυτίζουν προς μια κατεύθυνση τοποθετώντας τους μόνιμες παρωπίδες .Στην Δημοκρατική Αριστοκρατία βέβαια οι νέοι θα έχουν μία εμπειρία στα πολιτικά και πάλι όμως θα μπορούν να παρασυρθούν .

Ένα σωστό πολίτευμα θα πρέπει όμως να ασχολείται και με βασικά θέματα της δομής των κομμάτων .Η οικογενειοκρατία αποτελεί νόμο στην διοίκηση των κομμάτων ,αφού ο πρώην αρχηγός κάνοντας διασυνδέσεις με κομματικά στελέχη εξασφαλίζει την εκλογή στη θέση του κάποιου συγγενή και αυτό συμβαίνει γιατί η εκλογή νέου αρχηγού αποτελεί εσωκομματική υπόθεση .Τα κόμματα ανάλογα με το συμφέρον τους αποφασίζουν τους υποψήφιους και τον τρόπο εκλογής με συνέπεια πολλές φορές να υπάρχει μόνο ένας υποψήφιος ο οποίος μάλιστα τις περισσότερες φορές είναι ή συγγενής του προηγούμενου αρχηγού ή τσιράκι του .Ακόμα είναι σύνηθες πολιτικοί αρχηγοί να διατηρούν την θέση τους επ’άπειρον ανεξάρτητα με τα αποτελέσματα των εκλογών και φυσικά ανεξάρτητα με τις απόψεις του .Πολιτικοί μεγάλης ηλικίας κρατούν την θέση του αρχηγού χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν τα προβλήματα των νέων εποχών βλάπτοντας έτσι την κοινωνία καθώς διατηρούν ετεροχρονισμένες απόψεις ,οι οποίες αποπροσανατολίζουν τον λαό .

Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι η στασιμότητα της πολιτικής σκέψης και κατά συνέπεια η φιλαθλοποίηση ,και τα δύο καρκίνοι της δημοκρατικής κοινωνίας .

Η Δημοκρατική Αριστοκρατία με την αρχή της αρχηγικής αμφισβήτησης και την αρχή της τριανδρίας μειώνει σε μεγάλο βαθμό τα παραπάνω φαινόμενα και τις συνέπειες τους.

Σύμφωνα με την αρχή της αρχηγικής αμφισβήτησης ο αρχηγός κόμματος το οποίο δεν αποκτά την πλειοψηφία των  ψήφων του λαού μετά από τρία ας το πούμε αποτυχημένα εκλογικά αποτελέσματα ,τίθεται απευθείας υπό αμφισβήτηση.

Η αρχή της τριανδρίας τώρα ρυθμίζει τα δύο πιο βασικά ζητήματα της ψήφισης του αρχηγού κόμματος .Αρχικά υποχρεώνει την ύπαρξη τουλάχιστον υποψηφίων .Μόνο με τρεις μπορούν να γίνουν εκλογές ,ούτε με δύο ούτε φυσικά με μόνο ένα .Οι τουλάχιστον τρεις υποψήφιοι θα συμμετέχουν σε μία εκλογική διαδικασία στην οποία θα ψηφίζουν όσοι θέλουν από το 1^ο και 2^οστάδιο .Η αρχή της τριανδρίας είναι υποχρεωτική φυσικά για όλα τα κόμματα  και όσα ορίζει ισχύουν και για την αρχή της αρχηγικής αμφισβήτησης .

Η λειτουργία των κομμάτων θα υποστηρίζεται από την κοινωνία με μία χρηματοδότηση για στοιχειώδη ζητήματα όπως διατήρηση γραφείων .Χρηματοδότηση μη κρατική είναι παράνομη και επιφέρει την διάλυση του κόμματος και την αφαίρεση του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι για δέκα χρόνια από όλα τα μέλη του κόμματος καθώς είτε συμμετείχαν στην παράνομη χρηματοδότηση είτε παρασιώπησαν .

Κατάπτυστη είναι επίσης και η προώθηση ή καταπολέμηση οποιουδήποτε κόμματος από οποιονδήποτε πολίτη που εργάζεται στο δημόσιο. Μία τέτοια πράξη θα επιφέρει αφαίρεση του δικαιώματος του εκλέγειν στα μέλη του δημοσίου που δεν προήλθαν από εκλογές για 7 χρόνια και αφαίρεση και του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι  στα μέλη που προήλθαν από εκλογές και εδώ για 7 χρόνια .

Για να υπερψηφιστούν όμως τα καλύτερα κόμματα θα πρέπει ο λαός να γνωρίσει όλα τα προτεινόμενα σε ικανοποιητικό βαθμό ώστε να μπορεί να διαλέξει .Αυτό που συμβαίνει στη Δημοκρατία είναι ότι παρέχει σε όλα τα προτεινόμενα κόμματα δωρεάν και ίσο τηλεοπτικό χρόνο κατά την προεκλογική περίοδο με υποχρέωση αυτά να παρουσιάσουν στους πολίτες το πολιτικό τους πρόγραμμα ,τις πολιτικές ιδέες και προτάσεις τους .Η παροχή αυτή φαίνεται σωστή και κυρίως δημοκρατική ,δεν είναι όμως .Πέρα από το ότι  όλο το διάστημα πλην της προεκλογικής περιόδου ακούγονται μόνο τα «καθιερωμένα» κόμματα ,αφήνοντας όλα τα υπόλοιπα στην αφάνεια ,ο χρόνος που παρέχεται είναι και λίγος ,δεν είναι δυνατό ούτε σε μία ούτε σε δύο ούτε σε τρεις ώρες ένα κόμμα να αναλύσει τις απόψεις ,προτάσεις του για περίπλοκα ζητήματα .Επίσης ανούσιος θα έλεγα αφού παρέχεται σε περίοδο κατά την οποία οι πολίτες έχουν ήδη επιλέξει ως επί το πλείστον ποιο κόμμα θα στηρίξουν .

Η επιλογή γίνεται ανάμεσα από τα εύπορα κόμματα τα οποία έχουν προ πολλού βομβαρδίσει τους πολίτες και τους έχουν προσηλυτίσει μέσα από την συνεχή παρουσία τους στα κανάλια .Έτσι ο ψηφοφόρος αδιαφορεί για τα υπόλοιπα κόμματα και πολλές φορές απεχθάνεται και την ιδέα να παρακολουθήσει τις απόψεις ενός κόμματος που δεν γνωρίζει ,θεωρώντας υποσυνείδητα μάλιστα ως μειονέκτημα το ότι αυτό το κόμμα δεν είναι γνωστό (δεν νομίζω να μην έχετε ακούσει κάποιον να λέει «σιγά μην κάτσω να ακούσω αυτούς που δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους!» ).

Αντίθετα στην Δημοκρατική Αριστοκρατία η αρχή του ελεύθερου και ισότιμου συναγωνισμού δίνει πραγματική δυνατότητα σε όλα τα κόμματα να παρουσιάσουν τις προτάσεις τους στο κοινό .Πιο συγκεκριμένα η αρχή αυτή θεσπίζει το κανάλι της δημοκρατίας ,στο οποίο καθημερινά θα παρουσιάζονται τα πολιτικά κόμματα αναλύοντας τις απόψεις τους ,θα γίνονται πολιτικές εκπομπές στις οποίες θα συμμετέχουν μέλη από όλα τα κόμματα και θα συζητούν για διάφορα θέματα είτε της επικαιρότητας είτε όχι .Γενικότερα το κανάλι αυτό θα ασχολείται με πολιτικά ζητήματα παρουσιάζοντας και δίνοντας ίσο χρόνο σε όλα τα κόμματα και αυτό κατά την διάρκεια όλης της χρονιάς .Με αυτό το κανάλι ο πολίτης θα μπορεί να γνωρίσει και νωρίς και αναλυτικά όλα τα κόμματα .Επίσης η συνεχής ενασχόληση με την πολιτική μπορεί να προβληματίσει ακόμα περισσότερο τον πολίτη για την κοινωνία του το μέλλον της .

Ακόμα σύμφωνα με την αρχή του ελεύθερου και ισότιμου συναγωνισμού κάθε κόμμα δικαιούται να κάνει μία μόνο ομιλία κατά την προεκλογική περίοδο για κάθε πόλη σε ένα προκαθορισμένο χώρο ,μάλλον σε γήπεδο κάθε πόλης .Στα πλαίσια της ίδιας αρχής και με μία οικολογική διάθεση θεσπίζεται και η απαγόρευση αφισών για κομματικούς λόγους καθώς η συνήθεια αυτή πέρα από τον κενό της χαρακτήρα ,καθώς αποτελεί επίδειξη ισχύος (περισσότερες και μεγαλύτερες αφίσες =ισχυρότερο κόμμα)χαλούν την αισθητική των πόλεων και το σημαντικότερο βλάπτει το περιβάλλον είτε κατά την παραγωγή τους είτε με την κατάληξή τους .

Την θέση του παραπάνω λάθους παίρνει ένας μεγάλος πίνακας ανακοινώσεων σε κεντρικό σημείο κάθε πόλης στον οποίο θ αναρτά κάθε κόμμα από μία αφίσα .Οι κομματικές αφίσες θα παρουσιάζονται και στο προαναφερθέν κανάλι .

Αρχή του εκπροσώπου της Δημοκρατίας

Η αρχή αυτή αντικαθιστά την αντιδημοκρατική αρχή του Προέδρου της Δημοκρατίας .Χαρακτηρίζω τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας ως αντιδημοκρατικό όχι λόγω των αρμοδιοτήτων του αλλά εξαιτίας της ονομασίας του και των αντίκτυπων αυτής .

Στη Δημοκρατία όλοι είναι ίσοι ,η λέξη «πρόεδρος» όμως σημαίνει προϊστάμενος και γενικότερα ανώτερος από τους υπόλοιπους κατ’επέκταση αντιβαίνει στην αρχή της ισότητας της Δημοκρατίας .Επίσης δεν εκλέγεται από τον λαό .

Τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα διάφορες προσφωνήσεις όπως «ο πρώτος πολίτης της χώρας» (αν ο πρώτος πολίτης της χώρας είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ,ο τελευταίος ποιος είναι ;;!!)οι οποίες με την σειρά τους τοποθετούν τον Πρόεδρο αλλά και τους βουλευτές σε μία υψηλότερη θέση από αυτήν των «απλών» πολιτών δημιουργώντας έτσι μια πολιτική ελίτ .

Στην Δημοκρατική Αριστοκρατία ο εκπρόσωπος της Δημοκρατίας εκλέγεται απευθείας από τον λαό ,την κοινωνία .Θα μπορεί να βάλει υποψηφιότητα οποιοσδήποτε πολίτης ανεξαρτήτως μέχρι ποιο εκπαιδευτικό στάδιο έχει σπουδάσει αρκεί να είναι άνω των 65 ετών χωρίς κάποιο ανοιχτό χρέος και φυσικά με λευκό ποινικό μητρώο και να έχει συλλέξει την υπογραφή τουλάχιστον 100 συμπολιτών του ανεξαρτήτως εκπαιδευτικού σταδίου .Η διαδικασία εκλογής του είναι η ακόλουθη ,κατατίθενται υποψηφιότητες ανά νομό ,γίνονται εκλογές και σε κάθε νομό εκλέγεται από ένας υποψήφιος .Έπειτα γίνονται εκλογές πανελλαδικά και ανάμεσα από τους νικητές κάθε νομού εκλέγεται τελικά ο εκπρόσωπος της Δημοκρατίας .

Η θητεία του είναι διετής και μπορεί να εκλεγεί για τρεις συνεχόμενες διετίες .Μετά τις τρεις συνεχόμενες δεν μπορεί να συμμετάσχει ως υποψήφιος για τις επόμενες δύο εκλογικές διαδικασίες και μετά από αυτές πάμε πάλι από την αρχή (κάτι ανάλογο με την αρχή της εκλογικής παύσης) .Ο λόγος που ο εκπρόσωπος της Δημοκρατίας μπορεί να προέρχεται από οποιοδήποτε εκπαιδευτικό στάδιο είναι για να υπάρχει η δυνατότητα ανάδειξης ενός ατόμου το οποίο ανταποκρίνεται καλύτερα στα ενδιαφέροντα της κοινωνίας .Για παράδειγμα αν στην κοινωνία τα περισσότερα μέλη έχουν παρακολουθήσει και ολοκληρώσει μόνο το πρώτο εκπαιδευτικό στάδιο η διακυβέρνηση υπάρχει μία περίπτωση να μην μπορεί να αντιληφθεί σωστά αρκετά από τα προβλήματα των πολλών ,έτσι με την προώθηση του εκπροσώπου της Δημοκρατίας από τους πολίτες του 1^ου σταδίου ίσως εξασφαλίσει την καλύτερη διαχείριση των προβλημάτων που τους αφορούν .

Οι αρμοδιότητες του εκπροσώπου της Δημοκρατίας είναι κυρίως :

Η διάλυση της Βουλής λόγω προφανούς δυσαρμονίας προς το λαϊκό αίσθημα

Η προκήρυξη δημοψηφίσματος για κρίσιμα εθνικά θέματα ,χωρίς την σύμφωνη γνώμη της Κυβέρνησης

Η ενεργοποίηση του ελεγκτικού μηχανισμού

Η προκήρυξη της χώρας σε κατάσταση πολιορκίας

Η αρχή της διάκρισης των λειτουργιών

Σύμφωνα με την αρχή αυτή :

Η Βουλή ασκεί την νομοθετική λειτουργία.

Η Κυβέρνηση ασκεί (μαζί με τον εκπρόσωπο της Δημοκρατία δευτερευόντως)την εκτελεστική λειτουργία.

Τα δικαστήρια ασκούν την δικαστική λειτουργία.

Ο εκπρόσωπος της Δημοκρατίας ενεργοποιεί την ελεγκτική λειτουργία.

Πρόκειται για τέσσερα είδη κρατικής δράσης τη νομοθεσία ,δηλαδή τη θέσπιση κανόνων δικαίου ,την εκτέλεση ,δηλαδή την εφαρμογή των κανόνων δικαίου ,την δικαιοδοτική ,δηλαδή την επίλυση διαφορών που προκύπτουν και την ελεγκτική ,δηλαδή τον έλεγχο κυρίως των δύο πρώτων .

Η ελεγκτική αρχή μπορεί να ενεργοποιείται από τον εκπρόσωπο της Δημοκρατίας ,ασκείται όμως από το ειδικό πολιτικό δικαστήριο .Το ειδικό πολιτικό δικαστήριο λειτουργεί αυτόνομα και ενεργεί όποτε το θεωρεί σκόπιμο .Η ενεργοποίηση του από τον εκπρόσωπο της Δημοκρατίας αναφέρεται στις περιπτώσεις που το δικαστήριο αυτό δεν ασχολείται με μία υπόθεση θεωρώντας ότι δεν υπάρχει λόγος ,άποψη που βρίσκει αντίθετο τον εκπρόσωπο της Δημοκρατίας ο οποίος με την σειρά του ενεργοποιεί την λειτουργία .

Το ειδικό πολιτικό δικαστήριο αποτελείται από 51 άτομα ,40 του 3^ου σταδίου ,6 του 2^ου και 5 του 1^ου με τις αντίστοιχες ψήφους .Η τοποθέτηση πολιτών και από τα 3 εκπαιδευτικά στάδια αποσκοπεί στην ύπαρξη διαφορετικών απόψεων οι οποίες τελικά μπορεί να οδηγήσουν σε διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης της υπόθεσης .

Η θητεία των μελών θα είναι μονοετής και τα τελικά μέλη θα προέρχονται από κλήρωση μεταξύ όσων δήλωσαν .Για να μπορέσει ο πολίτης να λάβει μέρος στην κλήρωση θα πρέπει να μην έχει διατελέσει ούτε βουλευτής ,υπουργός ,πρωθυπουργός αλλά ούτε και εκπρόσωπος της Δημοκρατίας .Μετά από την θητεία του ο πολίτης δε θα μπορεί να θέσει υποψηφιότητα ούτε για βουλευτής ούτε για εκπρόσωπος της Δημοκρατίας για τα επόμενα 10 χρόνια .Τα παραπάνω γίνονται ώστε τα μέλη του ειδικού πολιτικού δικαστηρίου να απέχουν όσο το δυνατόν περισσότερο από κομματικά συμφέροντα .

Το δικαστήριο αυτό λοιπόν παίρνει την θέση των εξεταστικών επιτροπών που ακόμα και στην Δημοκρατική Αριστοκρατία υπάρχει ο μικρότερος κίνδυνος να μην λειτουργούν λόγω κομματικών συμφερόντων .Η αρχή της αναλογικής πληρωμής δεν θα ισχύει για τα μέλη του ειδικού πολιτικού δικαστηρίου καθώς η θητεία τους είναι σύντομη ,έτσι η μεγάλη πληρωμή θα βοηθήσει στο να μην δωροδοκούνται .Πιθανή ανακάλυψη δωροδοκίας μέλους θα τιμωρείται με δήμευση της περιουσίας του και με αφαίρεση όχι μόνο των πολιτικών του δικαιωμάτων αλλά και της δικαιοπρακτικής του ικανότητας για μία δεκαετία .

Με την αρχή της διάκρισης των εξουσιών  ολοκληρώνονται οι αρχές της Δημοκρατικής Αριστοκρατίας .Θα μπορούσα να σας αναφέρω περισσότερες λεπτομέρειες για τον τρόπο που το πολίτευμα θα ρυθμίζει πιο συγκεκριμένα θέματα της καθημερινότητας ή ακόμα και να αναλύσω περισσότερο τις αρχές αυτές .Ο σκοπός του βιβλίου αυτού όμως είναι κυρίως να γίνει η σπίθα η οποία θα ανάψει την φλόγα της σκέψης στους Έλληνες .Φυσικά και θέλω ο κόσμος να διαβάσει αυτό το βιβλίο και να πει ότι συμφωνεί μαζί μου και ότι θέλει να εφαρμοστεί η Δημοκρατική Αριστοκρατία ,ο κύριος στόχος μου όμως είναι να δημιουργήσει ένα βαθύ προβληματισμό στον αναγνώστη ,θα έλεγα και με μία δόση ίσως παιδικού ενθουσιασμού ,να γίνει αφετηρία μίας πνευματικής επανάστασης .

Η δομή λοιπόν αλλά και το μέγεθος του βιβλίου αυτού είναι προσαρμοσμένα στον παραπάνω σκοπό ,ο οποίος με την σειρά του επιβλήθηκε δυστυχώς από τις συνέπειες ενός σάπιου πολιτεύματος .Η δημιουργία ενός αναλυτικότατου συγγράμματος πολλαπλών σελίδων και κατά συνέπεια υψηλής τιμής κανένα καλό δεν θα δημιουργούσε ,αφού κανένας σήμερα δεν έχει ούτε τα λεφτά ούτε τον χρόνο να αφιερώσει .

Τέλος ίσως να αναρωτιέστε γιατί δεν έχω ασχοληθεί με το κομμάτι της μετάβασης ,με το πώς δηλαδή θα μπορούσαμε με ομαλό τρόπο να μεταφερθούμε από την Δημοκρατία στην Δημοκρατική Αριστοκρατία .Η απάντησή μου είναι ότι αυτό το θέμα δεν μας απασχολεί σε αυτό το σημείο .Πιο συγκεκριμένα η μετάβαση θα πρέπει να αποτελέσει θέμα συζήτησης όταν το μεγαλύτερο μέρος ,αν όχι όλο ,της κοινωνίας αναγνωρίσει την Δημοκρατική Αριστοκρατία ως την σωστή επιλογή και αποφασίσει την εφαρμογή της .Με την ύπαρξη των παραπάνω μία μετάβαση ακόμα και από ένα πολίτευμα σε άλλο μπορεί να γίνει εύκολα .Επίσης θα είναι και πιο αρμονική καθώς θα προηγηθεί αυτής ένας κοινωνικός διάλογος .

pyrra.blogspot.gr