Γιατί τα μαζεύουν και φεύγουν οι ελληνικές επιχειρήσεις

Δεν είναι πλέον ταμπού για τις επιχειρήσεις, όπως συνέβαινε πριν από ένα – δύο χρόνια έως και μερικούς μήνες πριν. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει πλήρως. Οι πόρτες της χώρας είναι ανοιχτές, δυστυχώς όχι για τα ελληνικά προϊόντα, όπως θα ήταν επιθυμητό, αλλά για τις ίδιες τις επιχειρήσεις, και η «ουρά» αυτών που βιάζονται να κλείσουν τους λογαριασμούς τους με την ελληνική πραγματικότητα μεγαλώνει.

Το ξεκίνημα έγινε από μερικά μεγάλα και τρανταχτά επιχειρηματικά ονόματα. Προχώρησαν σε επιλογές τέτοιες, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τούς επιτρέπουν να ελαχιστοποιήσουν την έκθεσή τους στην ελληνική αγορά όχι μόνο με όρους μάρκετινγκ, αλλά κυρίως σε ό,τι αφορά το διοικητικό, κανονιστικό και φορολογικό περιβάλλον που αντιμετωπίζουν.

Οι εκδηλώσεις του φαινομένου είναι καθημερινές και προφανώς πρόκειται για τις περιπτώσεις εκείνες που φτάνουν στην επιφάνεια, διότι είναι βέβαιο ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες περιπτώσεις που ακολουθούν αντίστοιχους δρόμους χωρίς να απασχολούν την επικαιρότητα.

Ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι αυτό το κύμα επιχειρηματικής μετανάστευσης δεν σχετίζεται με αυτό που αναπτύχθηκε εδώ και 15 χρόνια και είχε ως στόχο κυρίως την αναζήτηση χαμηλού κόστους εργασίας στις γειτονικές βαλκανικές χώρες. Στις σημερινές συνθήκες, οι επιχειρήσεις εκείνες οι οποίες προσπαθούν με διάφορους εύσχημους τρόπους να μεταφέρουν την έδρα τους και τα κέντρα διοικητικής λειτουργίας τους εκτός Ελλάδος είναι εκείνες οι οποίες έχουν αναπτύξει ισχυρή εξωστρέφεια, χαρακτηρίζονται από έντονο δυναμισμό και εφαρμόζουν σύγχρονες μεθόδους διοίκησης.

Στην πράξη, δηλαδή, οι επιχειρήσεις αυτές δεν αναζητούν φθηνά μεροκάματα για να ρίξουν το κόστος παραγωγής τους, αλλά ενοχλούνται από την αναποτελεσματικότητα και τη διαφθορά της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, που τους προκαλεί σημαντικά προσκόμματα στην καθημερινότητά τους και δημιουργεί αναπάντεχα κόστη στη λειτουργία τους.

Αλλωστε, οι περισσότερες από αυτές που επιλέγουν την οδό της απεμπλοκής δεν μεταφέρουν, στο παρόν στάδιο, την παραγωγική τους διαδικασία. Ωστόσο, οι μεταβολές που υιοθετούν καθιστούν στην πράξη την εγχώρια παρουσία τους μια θυγατρική δραστηριότητα με μικρό περιφερειακό βάρος, ανοίγοντας το δρόμο για μια μελλοντική εύκολη αποχώρηση, αν οι αλλαγές του επιχειρηματικού περιβάλλοντος το υποδείξουν.

Η κυβέρνηση προσπαθεί αυτήν την περίοδο να «σώσει τη χώρα», αλλά και η διατήρηση του επιχειρηματικού δυναμικού αποτελεί ένα μέρος της διάσωσης και σε αυτό το πεδίο δεν διακρίνονται επιτυχίες. Την ίδια περίοδο που όλες οι προσπάθειες υποτίθεται ότι επικεντρώνονται στο να ανοίξουν κάποιες χαραμάδες στα «παράθυρα» για να μπουν οι νέες επενδύσεις, έχουν ταυτόχρονα ανοίξει διάπλατα οι πόρτες εξόδου των υφιστάμενων επενδυτών και επιχειρηματιών.

Μέχρι στιγμής, ωστόσο, το ισοζύγιο εκροών – εισροών δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτικό για την κυβερνητική αποτελεσματικότητα, αλλά ταυτόχρονα δεν φαίνεται ότι κάποιος ασχολείται σοβαρά με αυτήν την καταμέτρηση.

ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ – NAYTEMPORIKH

http://freepen.gr/?p=11472