ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ: ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΝΟΣ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΣΑΤΑΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΛΗΝΗΣ

ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΝΟΣ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ

ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΣΑΤΑΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΛΗΝΗΣ

π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ 

Οι περιπλανήσεις σε δρόμους του Εωσφόρου, δη­λαδή στο χώρο του αποκρυφισμού και της παραθρησκείας, οδηγούν μερικές φορές σε εξαρτήσεις από πιο σκληρά ψυχοναρκωτικά, όπως είναι ο νεοσατανισμός στις ποικίλες μορφές του. Όμως, τα αίτια ποικίλλουν. Το που θα καταλήξει κανείς αναζητώντας κάλυψη στα προβλήματά του, αυτό εξαρτάται, τις περισσότερες φορές, από το ποιος θα βρεθεί στο δρόμο του. Το κείμενο που δημοσιεύουμε εδώ αποτελεί συγ­κλονιστική μαρτυρία ενός νεαρού κοριτσιού, που πα­γιδεύτηκε για ένα διάστημα στο σατανιστικό κύκλο της Παλλήνης, και με τη Χάρη του Θεού ελευθερώθη­κε και αγωνίζεται να ζήσει συνειδητά στην Εκκλησία μας. Κατά ένα τρόπο, συνοψίζει κάποια βασικά ση­μεία αυτού του βιβλίου και μεταδίδει ένα επίκαιρο μήνυμα, ιδιαίτερα στους νέους. Γι' αυτό και το δημο­σιεύουμε στο τέλος αυτού του βιβλίου. Για ευνόητους λόγους παραλείπουμε το όνομα του κοριτσιού.

«Η εμπειρία μου είναι η μοναδική μου γνώση για το έπακρο της αιρετικής διάθεσης τού ανθρώπου, του σατανισμού. Μια εμπειρία αμείλικτη, που με προτρέ­πει, παρά το νεαρό της ηλικίας μου, ν’ απευθυνθώ ή α­κόμη και να επιστήσω την προσοχή, σε κάποιους αν­θρώπους, που βρίσκονται στα πρόθυρα της αίρεσης ή στη μετέπειτα οριακή φάση της.

Ερωτήματα σε σας, ερωτήματα σε μένα κι ενδεχο­μένως ερωτήματα σ' εκείνους. Εγώ θα δώσω την α­πάντηση; ΟΧΙ βέβαια. Απλώς θα προσπαθήσω να κα­ταγράψω τα συναισθήματά μου, που νομίζω ότι είναι και πολύ πιο σημαντικά απ' τη στείρα εξιστόρηση κάποιων γεγονότων, η οποία οδηγεί στον εθισμό σ' αυτά τα γεγονότα, και ελάχιστες φορές στην ανεύρε­ση ουσιαστικής λύσης και λύτρωσης.

Η απόφαση και η ικανότητά μου να καταγράψω ψύχραιμα τα συναισθήματά μου δεν είναι δεδομένη. Πρωταρχικά συνέβαλε η συνειδητή εξομολόγηση που έδρασε κατευναστικά στην πληγωμένη μου ψυχή, το κουρασμένο σώμα και το φορτισμένο πνεύμα μου. Ηαγάπη εξάλλου κάποιων ανθρώπων με στήριξε ουσια­στικά, χωρίς να υποτιμώ και τη σημασία του χρόνου που πέρναγε, γιατρεύοντας τις πληγές, ώστε να φτάσω τώρα στο σημείο να εκφράζομαι με τρόπο αντιληπτό.

Οι χαρακτήρες των ανθρώπων ποικίλλουν, η δρά­ση τους επίσης και, λογικά, και η αντίδρασή τους σε δυσάρεστες καταστάσεις. Συνεπάγεται, ότι και οι αι­τίες που οδηγούν τον καθένα σε μία κατάσταση, δια­φέρουν. Υπάρχουν οι εξωγενείς και οι ενδογενείς πα­ράγοντες. Οι εξωγενείς, όταν προέρχονται από την ί­δια κατάσταση ή από τα ίδια άτομα, δε διαφέρουν σε όποιον και ν' απευθύνονται. Προσοχή όμως: και στην κατάσταση «πομπό» υπάρχουν άτομα με «ενδογενείς παράγοντες», τα οποία επιλέγουν τον τρόπο, με τον οποίο θα πλησιάσουν κάποια άτομα — κατάσταση «δέκτης» —. Όταν η ευφυΐα στα άτομα «πομπός» είναι ανεπτυγμένη, τότε και ο τρόπος προσέλκυσης είναι «ευφυής», ευέλικτος και διακριτικός, ώστε να μη γίνε­ται αντιληπτός από τα άτομα που προσελκύονται. Ζούνε αυτά τα άτομα μια κατάσταση, γίνονται κοινω­νοί μιας κατάστασης χωρίς να το καταλαβαίνουνε.

Μα πως, θα ρωτήσει κάποιος, και εύλογα. Κάθε άνθρωπος έχει ένα παρελθόν, κάποιες αρχές, έστω και εύπλαστες - σε νεαρή κυρίως ηλικία. Υπάρχει μέσα σε κάθε άτομο η συναίσθηση τού καλού και του κα­κού. Όταν κάποιος σου θίξει τις καλές αρχές — όταν αρχίζεις πλέον και το συνειδητοποιείς —, φοβάσαι και αμύνεσαι, ζητάς βοήθεια ή συγκρούεσαι. Υπάρ­χουν κάπου αυτοί που σου θεμελίωσαν τις αρχές και τους επικαλείσαι. Εδώ πηγαίνουμε στην κατάσταση «πομπό», στην οποία τα άτομα καταλαβαίνουν — ίσως κι από λόγους επιβίωσης, που είναι και το πιο δυνατό συναίσθημα — τον κίνδυνο, την απειλή, και αντιδρούν με μια πιο δυνατή ΑΠΕΙΛΗ. (Μέθοδοι, που σίγουρα δεν τις φαντάστηκα, που τις γνώρισα προσωπικά, αλλά και από μαρτυρίες άλλων). Απειλή, εκβιασμός, ψυχολογική βία- έχει πολλά ονόματα, αλλά έναν αυ­τοσκοπό. Στοχεύει στον κλονισμό, όχι απλά των αρχών βάσει τού παρελθόντος, αλλά στον κλονισμό τού ίδιου τού παρελθόντος, των προσώπων που το απαρτί­ζουν. Εκβιασμός για τα αγαπημένα πρόσωπα, που μπορεί επί τού παρόντος ν' αντιμετωπίζονται εχθρικά από τους ανθρώπους «δέκτες», αλλά ουσιαστικά απο­τελούν τη βάση, το παρελθόν, άρα και το καταφύγιο.

Σ' αυτό το σημείο, ποιο είναι το συναίσθημα που επικρατεί και ποια η αντίδραση τού χαρακτήρα, όταν διακατέχεται από αυτό το συναίσθημα; Πιστεύω, ότι αυτό το συναίσθημα είναι ο φόβος. Είπαμε όμως, ότι στο φόβο αντιδρούμε. Ποιος είναι λοιπόν αυτός ο φόβος, στον οποίο δεν αντιδρούμε και γινόμαστε πει­θήνια όργανα;

Είναι ο φόβος, που αντισταθμίζει ολόκληρο το πα­ρελθόν. Σε παραλύει, σε αναστέλλει, προς στιγμήν φαντάζει να σε καταστρέφει. Κάνεις πράγματα, που δεν θα έκανες, βλέπεις τον εαυτό σου έτσι, όπως ποτέ δεν υπήρξε, φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτό εί­ναι και το όπλο του Διαβόλου. Δέσμιος του εαυτού σου. Η ταπείνωση, που είναι, στο σημείο που μπορεί να εξηγηθεί, ζύγισμα των καταστάσεων, πως μπορεί να έρθει, όταν χάνεις την ισορροπία — όταν φτάσεις σ' αυτό το σημείο, δύσκολα υπάρχει επάνοδος με τις προσωπικές δυνάμεις. Σ' αυτό το σημείο θ' αναφέρω ένα γεγονός της προσωπικής μου ιστορίας. Ήταν θεϊκή επέμβαση. Οι γονείς μου με απέσπασαν φανερά ένα βράδυ από τα χέρια τους. Αυτό που όλοι κάποιες στιγμές ακούμε: «προσευχήσου για τα αγαπημένα σου πρόσωπα, προσευχήσου για μένα» δεν είναι τυχαίο. Είναι η Χάρις του Θεού, που μ' έσωσε. Η προσευχή πολλών ανθρώπων γύρω μου έδρασε. (Εκ των υστέ­ρων, πολλοί μου είπαν, ότι απεύχονταν την παρέα μου μ' αυτούς τους ανθρώπους).

Σε κάποιο σημείο αναφέρω το ένστικτο της επι­βίωσης. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους (δεν είναι καλό που γενικεύω τα πράγματα, μα είναι πολύ δύσκολο να εξειδικεύω) έχω καταλήξει, από μαρτυρίες κυρίως άλ­λων, ότι το ένστικτο της επιβίωσής τους είχε υλική υ­πόσταση. Υπάρχει και η πνευματική επιβίωση, η ο­ποία εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο κι ίσως είναι πολύ πιο έντονη — δεν εκφράζομαι με απόλυτο τρόπο, διότι έχω επίγνωση του βάρους αυτών που λέω.

Χρησιμοποίησα κάποιους όρους της ψυχολογίας για να εκφράσω κάποια νοήματα. Δεν βρήκα όμως τις απαντήσεις, πόσο μάλλον τη λύτρωση, σ' αυτή. Αφού δέχτηκα συνειδητά τη Χάρη του Θεού, τότε η ψυ­χολογία, φιλοσοφία, λογοτεχνία έδρασαν ευνοϊκά και κατευναστικά. Δεν τις απορρίπτω. Μόνο που προσ­πάθησα να τις χρησιμοποιήσω για ένα χρόνο χωρίς τη συνειδητή εξομολόγηση. Με δίδαξαν κάποια πράγμα­τα, καλύτερα να πω εντόπισαν, μα η τελική λύτρωση επήλθε με τη Χάρη του Θεού. Για ένα χρόνο δεν έβρι­σκα λύση στο πρόβλημα και κατευθυνόμουν σε λάθος συμπεράσματα. Το μίσος που περιέθαλπα για ό,τι είχε συμβεί δεν ήταν δυνατό να με καθοδηγήσει σωστά.

Η φιλοσοφία και η ψυχολογία δεν γιατρεύουν παντελώς το μίσος, που είναι και το πιο βασανιστικό μαρτύριο. Αισθάνομαι πλέον, ότι το μίσος για κά­ποιον άλλον στρέφεται στον ίδιο μας τον εαυτό, γιατί γίνεται εμμονή. Κανείς έξαλλου δε διατείνεται, ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν χαζοί (τουλάχιστον από αν­θρώπους που τους γνώρισαν, όσο οι ίδιοι κάθε φορά το επέτρεπαν — και πάλι αμφισβητώ κάθε είδους γε­νίκευση).

Εξήγησα όσα μπορούν να εξηγηθούν, όχι, προς Θεού, όλα. Χωρίς ελπίδα ο άνθρωπος είναι πνευματι­κά νεκρός. Όχι μόνο ελπίδα για τον εαυτό του, αλλά και για τους άλλους. Αν χάσεις την ελπίδα για κά­ποιον, είναι σαν ν' αποδέχεσαι την απολυτοποίηση τού κακού πάνω στον άνθρωπο. Πρώτη αντίδραση σε κάτι που δε μπορούμε ν' αγγίξουμε είναι ν' αδιαφορή­σουμε, αλλά με τον καιρό η αδιαφορία γίνεται μίσος, και το μίσος υπονομεύει τον ίδιο μας τον εαυτό. Η ελ­πίδα μου είναι ο Χριστός. Τα λόγια αυτά που έγραψα ελπίζω και προσεύχομαι να βοηθήσουν κάποιον, κά­που, κάποτε. Να εκπληρώσουν το στόχο τους.

Ευχαριστώ!»

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΣΕ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΔΙΑΛΟΓΟΣ»

pentapostagma.gr