ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ. Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΑΦΘΑΡΤΟΥ.

Ο πόνος μας για τον θάνατο των πλησίον μας θα ήταν απαρηγόρητος και απέραντος εάν ό Κύριος δεν μας είχε δώσει την αιώνια ζωή. Ή ζωή μας θα ήταν κενή νοήματος αν τελείωνε με τον θάνατο. Τί όφελος, τότε, θα υπήρχε από την αρετή ή τις αγαθές πράξεις; Θα είχαν δίκιο αυτοί πού λένε: «Ας φάμε και ας πιούμε, αύριο πεθαίνουμε!». Αλλά ό άνθρωπος δημιουργήθηκε για αιώνια ζωή, και διά του Άναστάντος Χριστού άνοιξαν οι πύλες της Ουράνιας Βασιλείας, της αιώνιας μακαριότητας, για εκείνους πού πιστεύουν σ' Αυτόν και πού ζουν ενάρετα.

Ή επίγεια ζωή μας είναι προετοιμασία για τη μελλοντική μας ζωή, και αυτή ή προετοιμασία τελειώνει με τον θάνατο μας. «Και καθ' όσον απόκειται τοις άνθρώποις άπαξ άποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις» (Πρός Εβραίους 9:27). Τότε ό άνθρωπος αφήνει πίσω όλες τις επίγειες φροντίδες του• τον σώμα του διαλύεται για να εγερθεί ξανά κατά τη γενική ανάσταση. Ή ψυχή του, ωστόσο, συνεχίζει να
ζει• ούτε για ένα λεπτό δεν σταματάει να υπάρχει.

Πολλές εμφανίσεις νεκρών μας έχουν επιτρέψει να γνωρίζουμε εν μέρει τί συμβαίνει στην ψυχή όταν αφήνει τον σώμα. Όταν πια δεν βλέπουμε με τα σωματικά μάτια, ή πνευματική μας όραση είναι ενεργή. Αυτό συχνά συμβαίνει και πριν τον πραγματικό μας θάνατο ενώ ό ετοιμοθάνατος βλέπει και ακόμα συνομιλεί με τούς παρευρισκομένους, ωστόσο, βλέπει και κάτι πού οι άλλοι δεν μπορούν να δουν. Αφήνοντας τον σώμα, ή ψυχή βρίσκεται μεταξύ άλλων πνευμάτων, καλών και κακών. Συνήθως, αγωνίζεται εναντίον εκείνων των πνευμάτων πού ομοιάζουν περισσότερο προς αυτήν αλλά αν όσο βρισκόταν στο σώμα ήταν υπό την επίδραση συγκεκριμένων πνευμάτων, ή ψυχή συνεχίζει να εξαρτάται απέραντος' αυτά ακόμα και όταν αφήνει τον σώμα, ανεξάρτητα από τον πόσο δυσάρεστη μπορεί να αποδειχτεί ή συνάντησή της με τα πνεύματα.

Για δύο ήμερες ή ψυχή απολαμβάνει σχετική ελευθερία και μπορεί να επισκεφτεί αγαπημένα της μέρη στην γη, άλλα την τρίτη μέρα παίρνει τον δρόμο προς άλλους κόσμους. Κατά τον χρόνο της τρίτης μέρας περνάει μέσα από ορδή μοχθηρών πνευμάτων, τα όποια εμποδίζουν τη διάβασή της και κατηγορούν την ψυχή για διάφορες αμαρτίες, μέσω των όποιων τα ίδια τα πνεύματα την είχαν εξαπατήσει. Σύμφωνα με αποκαλύψεις, υπάρχουν είκοσι τέτοια εμπόδια, ονομαζόμενα «φυλάκια διοδίων». Σε κάθε εμπόδιο ή ψυχή ελέγχεται για μία συγκεκριμένη αμαρτία. Αφού περάσει τον ένα εμπόδιο, πηγαίνει στο επόμενο, και μόνο όταν έχει επιτυχώς περάσει όλα τα εμπόδια μπορεί ή ψυχή να συνεχίσει τον δρόμο της και να μην πέσει αμέσως στην γέεννα. Αυτοί οι δαίμονες και οι δοκιμασίες τους είναι τόσο φρικτά, ώστε ή Θεοτόκος ή ίδια όταν πληροφορήθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ για την επικείμενη ανάπαυση της, ικέτευσε τον Υιό της να την απαλλάξει από εκείνους τούς δαίμονες και, για να ανταποκριθεί στην προσευχή της, ό ίδιος ό Κύριος Ιησούς Χριστός φανερώθηκε από τον Ουρανό για να πάρει την ψυχή της Ύπεραγίας Θεοτόκου και να τη μεταφέρει στον Ουρανό. Ή τρίτη μέρα είναι τρομακτική για την ψυχή, ή οποία ιδιαιτέρως έχει ανάγκη της προσευχής.

Όταν έχει περάσει με ασφαλή τρόπο από τα φυλάκια διοδίων και έχει υποκλιθεί ενώπιο του Θεού, ή ψυχή τις επόμενες τριάντα επτά μέρες επισκέπτεται τις ουράνιες κατοικίες και τα χάσματα του Αδη χωρίς να γνωρίζει που θα βρεθεί, και μόνο την τεσσαρακοστή μέρα προσδιορίζεται ό τόπος της αναμονής μέχρι την ανάσταση των νεκρών. Κάποιες ψυχές προγεύονται την αιώνια χαρά και μακαριότητα ενώπιο και| κάποιες άλλες έχουν εμπειρία του φόβου των αιωνίων βασάνων, πού θα αρχίσουν τελεσίδικα μετά τη φοβερή Κρίση Μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλαγές στην κατάσταση της ψυχής είναι ακόμα πιθανές, ιδιαίτερα μέσω της προσφοράς στο όνομά τους της Αναίμακτης Θυσίας (μνημόνευση κατά τη Θεία Λειτουργία) και ομοίως μέσω των προσευχών.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ,

ΒΙΒΛ. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ.

apantaortodoksias