Για το μύθο των Σειρήνων έχουμε δύο βασικές πηγές. Η μία είναι το επεισόδιο που αναφέρεται στη ραψωδία μ, στην Οδύσσεια του Ομήρου, όπου ο Οδυσσέας ακούει δεμένος στο κατάρτι του πλοίου του το σαγηνευτικό τους τραγούδι. Η άλλη εντοπίζεται στο παραμύθι του Δανού συγγραφέα Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, με πρωταγωνίστρια μια νεαρή Σειρήνα η οποία εξαιτίας του έρωτα απαρνήθηκε την ουρά της.
Η εικόνα αυτού του πλάσματος, κατά το ήμισυ γυναίκα και κατά το ήμισυ ψάρι, είναι διαδεδομένη σ’ όλο τον κόσμο: από την Ινδονησία έως το Μεξικό κι από την Ευρώπη έως την Αμερική. Ελάχιστοι όμως είναι εκείνοι που γνωρίζουν ότι η εικόνα που έχουμε σήμερα για τις Σειρήνες είναι εντελώς διαφορετική από την αρχική. Οι πρώτες Σειρήνες, οι οποίες, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, γεννήθηκαν από τον ποτάμιο θεό Αχελώο ή το θαλάσσιο θεό Φόρκυ και εγκαταστάθηκαν στην Τυρρηνική Θάλασσα, δεν είχαν ουρά ψαριού, αλλά φτερά πουλιού. Η απόδειξη βρίσκεται φυσικά στην Οδύσσεια. Όταν ο Οδυσσέας κατάφερε να αντισταθεί στο τραγούδι τους έπεσαν και πνίγηκαν στη θάλασσα, πράγμα αδύνατο για πλάσματα που από τη μέση και κάτω ήταν ψάρια.