Το Κράτος ως δημιούργημα και ως όργανο του Φόβου.

Η σημερινή ανάρτηση είναι από το βιβλίο-Αριστούργημα του διδάκτορα στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, κ. Κώστα Λάμπου, "Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής" [εκδοτικό Παπαζήσης, 2009].

«Ένα κράτος που μικραίνει τους ανθρώπους του,

Για να είναι πειθήνια όργανα στα χέρια του,

Θα διαπιστώσει κάποια στιγμή ότι με μικρούς ανθρώπους

Δε γίνονται μεγάλα πράγματα»  [Τζών Στούαρτ Μιλλ]

Η εκάστοτε κυρίαρχη τάξη, για να διασφαλίζει τα αποκλειστικά «δικαιώματα της» πάνω στα μέσα παραγωγής και στα προϊόντα της εργασίας της υπόλοιπης κοινωνίας, για να περνάει «απρόσωπα», δηλαδή ευκολότερα τις επιλογές της σε όλα τα κύτταρα της κοινωνίας, για να προστατεύει «τα συμφέροντα της» από εξωτερικούς εχθρούς και για να καταστέλλει κάθε εσωτερική οργανωμένη κοινωνική αναταραχή και επανάσταση, οργανώνει το δικό της, το ταξικό κράτος της, το οποίο φυσικά το παρουσιάζει σαν «έκφραση όλης της κοινωνίας».

Για να γίνει μάλιστα πιστευτός ο μύθος «του κράτους εκφραστή της κοινωνίας», η κυρίαρχη τάξη «αναθέτει» την ευθύνη για τη λειτουργία του σε κάποια «κυβέρνηση», η οποία συνήθως αναδείχνεται από τη λεγόμενη εθνική-λαϊκή αντιπροσωπεία, όπως αυτή κάθε φορά διαμορφώνεται στα πλαίσια των γενικών εκλογικών πολιτικών διαδικασιών. Για να αποκαλύψει κανείς αυτό το μύθο θα πρέπει, πέρα από το ψάξιμο της πραγματικής ουσίας της συγκεκριμένης ανάδειξης της «εθνικής αντιπροσωπείας», να μελετήσει σοβαρά, σε βάθος και πλάτος, τη σχέση «κράτους» και «κυβέρνησης». Όπως αυτή η σχέση διαμορφώνεται στη βάση της πραγματικότητς, σύμφωνα με την οποία, το κράτος, ως όργανο της κυρίαρχης τάξης είναι σταθερό, δεδομένο και προστατευόμενο από δύσκαμπτους «θεμελιακούς νόμους», ενώ οι εκάστοτε κυβερνήσεις και αυτοί που τις αποτελούν είναι προσωρινές.

 Στην ουσία οι κυβερνήσεις στο καπιταλιστικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα είναι δοτές και ευάλωτες, γιατί είναι εκτεθειμένες στην υποστήριξη ή στην υπονόμευση των ισχυρών, αλλά και στη λαϊκή δυσαρέσκεια, επειδή δεν τους επιτρέπεται και συνεπώς δε μπορούν, ακόμα και αν κάποιοι θα το ήθελαν, να ανταποκριθούν στις βασικές ανάγκες των ψηφοφόρων και γενικότερα της κοινωνίας.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι το κράτος, όπως και αν το βαφτίζει η άρχουσα τάξη, είναι δικό της, καταδικό της, τόσο ως δημιούργημα, που εκφράζει τους επιμέρους, αλλά και τους συλλογικούς ταξικούς Φόβους των κεφαλαιοκρατών, όσο και ως όργανο διαχείρισης και προστασίας των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Αυτόν το στόχο του το ταξικό κράτος τον επιτυγχάνει διοχετεύοντας Φόβο στη κοινωνία και ασκώντας βία πάνω στα κοινωνικά στρώμματα και τις κοινωνικές τάξεις που έχουν αντίθετα συμφέροντα και αγωνίζονται να τα υπερασπιστούν και να τα προωθήσουν.

Σημαντικό είναι να δούμε και την εξέλιξη του κράτους στην ιστορία. Θα διαπιστώσουμε πως ενώ ακόμα και τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα «αποσύρονται» από την ιστορία ως συνέπεια των κοινωνικών αγώνων για παραπέρα πρόοδο και κάθε επόμενο παρουσιάζει σημαντικές διαφορές από το προηγούμενο, το κράτος παραμένει, ως προς τη φύση του σχεδόν ανέπαφο. Συνεχίζει να είναι ένας βίαιος μηχανισμός που μετασχηματίζει και μάλιστα πολλαπλασιαστικά το Φόβο των εξουσιαστών σε Φόβο των εξουσιαζομένων.

Στον καπιταλισμό, το «αστικό κράτος», είναι αλήθεια, ότι γνώρισε διάφορες εξωτερικές μεταμορφώσεις, ανάλογες με τις δυνατότητες της «εθνικής» καπιταλιστικής τάξης, να επεκτείνεται αποικιοκρατικά ή ιμπεριαλιστικά και να συσσωρεύει πλούτο, ή με την απροθυμία ή την αδυναμία της να αναλάβει μεγάλες επενδύσεις έμμεσης, μακράς και χαμηλής απόδοσης όπως είναι λ.χ. τα μεγάλα έργα υποδομής. Δεν είναι λίγες μαλιστα οι περιπτώσεις, που η άρχουσα τάξη παραχώρησε, με το σύστημα της κρατικοποίησης στο ταξικό κράτος τίτλους ιδιοκτησίας για κάποιο μέρος της δικής της ιδιοκτησίας, είτε για να απαλλαγεί από τις δυσάρεστες πλευρές και παρενέργειες της ιδιοκτησίας, είτε για να μετακυλίσει το κόστος της νομής ή της εξυγίανσης στα φορολογικά βάρη των εργαζόμενων και να μεγιστοποιήσει το κέρδος της.

 Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, σχετικά με τη σχέση κράτους και άρχουσας τάξης, παρουσιάζει η περίπτωση, όπου το κράτος ως μηχανισμός εξουσίας καταλαμβάνεται, αυτονομείται απέναντι στο σκληρό πυρήνα και στη συνέχεια «απαλλοτριώνει» ολόκληρη την καπιταλιστική ιδιοκτησία, βάζει στο πολιτικό περιθώριο την παλιά άρχουσα τάξη και τη πολιτική της έκφραση και την υποκαθιστά στο ακέραιο με κάποιο «επαναστατικό» κόμμα. Αυτό το φαινόμενο το είπαν "σοσιαλισμό» ή «εκδοχή σοσιαλισμού». Το είπαν ακόμη και «κομμουνισμό». Προφανώς δεν ήταν και γι΄ αυτό «αποσύρθηκε» και συνεχίζει να «αποσύρεται», πριν αφυπνιστούν συνειδήσεις και ανατραπούν ισορροπίες.

Το λάθος του κρατικού καπιταλισμού, γνωστού και ως «υπαρκτού σοσιαλισμού», ήταν ότι μαζί με τα μέσα παραγωγής κρατικοποίησε και τους εργαζομένους, στρατιοτικοποίησε την Εργασία και περιθωριοποίησε την κοινωνία, ενώ οι άρχουσες κομματικές ελίτ χρησιμοποιούσαν προκλητικά τον κρατικό πλούτο σα να ήταν, στην ουσία πράγματι ήταν, ταξική ιδιοκτησία τους, κάτι που προσπαθεί να το αποφύγει η ανασυντασσόμενη άρχουσα τάξη της παγκοσμιοποίησης, με τη «νομική αποφλοίωση» της ιδιοκτησίας στα πλαίσια του Off-shore Καπιταλισμού, στους σκοτεινούς νομικούς λαβυρίνθους του οποίου η απόλαυση του πλούτου γίνεται περισσότερο υπόθεση της τέχνης της απόκρυψης του και όχι της επίδειξης του. Είναι προφανές ότι η σύγχρονη πλουτοκρατία κρύβεται γιατί φοβάται, και φοβάται γιατί γνωρίζει πριν και από τον Προυντόν, πως ο «πλούτος  είναι κλοπή», είναι σφετερισμός πλούτου που το δημιούργησε η κοινωνία και με την ευρεία έννοια η Ανθρωπότητα, η οποία κάποια στιγμή θα αποφασίσει να αφοπλίσει τους σφετεριστές, να καταργήσει την κλοπή και θα απαιτήσει να της επιστραφεί ό,τι της ανήκει.

Στην Ελλάδα μόνο δραστηριοποιούνται περισσότερες από 10.000 off-shore εταιρείες [οι «άγνωστοι» παλαιόπλουτοι και νεόπλουτοι ιδιοκτήτες των οποίων αποτελούν το σκληρό πυρήνα του ντόπιου και προφανώς τμήμα του διεθνούς καπιταλισμού], που δεν πληρώνουν φόρους χειραγωγούν το χρηματιστήριο, ξαφρίζουν τα διαθέσιμα της χώρας και τα μεταφέρουν αλλού, ξεπλένουν βρώμικο χρήμα, διακινούν πολιτικό χρήμα με το οποίο διαφθείρουν τη Δημόσια Διοίκηση και τα πολιτικά κόμματα, δηλαδή σε τελική ανάλυση, καθορίζουν τη λειτουργία του κράτους, τις προτεραιότητες της εκάστοτε κυβέρνησης και κατά συνέπεια το περιεχόμενο της «Αστικής Δημοκρατίας».

ΠΗΓΗ: http://gfragoulis.blogspot.com